Blomberg (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Blomberg (Blumberk) według heraldyków polskich
Blomberg według źródeł niemieckojęzycznych i Adama Bonieckiego

Blomberg (Blumberk, Blumecki) – polski herb szlachecki, pochodzenia inflanckiego.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu czerwonym w poprzek linią łukowatą przedzielonym jeden, a u dołu dwa półksiężyce srebrne barkami z sobą złączone, na kształt litery X.

Nad hełmem w koronie pomiędzy orlimi skrzydłami takie same X.

Herb ten ma swój odpowiednik w heraldyce inflanckiej, jest tam jednak nieco inaczej przedstawiany: w polu srebrnym, przedzielonym poprzecznym pasem srebrnym od góry dwa rzędem, a u dołu jedno żelazo czarne od kamienia młyńskiego. W klejnocie żelazo od kamienia młyńskiego jak w godle między dwoma skrzydłami orlimi - prawym srebrnym, lewym czarnym.

Jednym z nielicznych polskich heraldyków, którzy zrekonstruowali herb zgodnie z niemieckojęzycznymi źródłami, był Adam Boniecki[2].

W Inflantach funkcjonowała też baronowska wersja tego herbu, gdzie właściwy herb Blomberg był w polach II i III, w polach I i IV, złotych, po połowie orła czarnego, w polu sercowym, srebrnym, jakby dwa rzędy obłoków błękitnych. Klejnot I - pół lwa złotego w lewo, klejnot II - jak w herbie Blomberg, ale prawe skrzydło błękitne, lewe w pas złoto-czarne[3].

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Herb przeniesiony z Inflant w XVI wieku[4]. Kasper Niesiecki wzmiankuje Siferdusa a Blumberch, arcybiskupa ryskiego w 1400[5].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych:

Blumecki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 2. Warszawa: Skład główny Gebethner i Wolff, 1899, s. 278.
  3. patrz linki zewnętrzne
  4. Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: Główny skład księgarnia antykwarska B. Bolcewicza, 1897-1906, s. 24.
  5. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 2. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 165.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]