Bniec czerwony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Bniec czerwony
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena eukarionty
Królestwo rośliny
Podkrólestwo rośliny zielone
Nadgromada rośliny telomowe
Gromada rośliny naczyniowe
Podgromada rośliny nasienne
Nadklasa okrytonasienne
Klasa Magnoliopsida
Nadrząd goździkopodobne
Rząd goździkowce
Rodzina goździkowate
Rodzaj bniec
Gatunek bniec czerwony
Nazwa systematyczna
Melandrium rubrum Garcke
Fl. N. Mitt.-Deutschland, ed. 4 55. 1858
Synonimy
  • Silene dioica (L.) Clairv. Melandrium silvestre Röhl.
Multimedia w Wikimedia Commons
Kwiaty
Pokrój

Bniec czerwony, lepnica czerwona, lepnica dwupienna (Melandrium rubrum Garcke) – gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. Występuje na większości obszaru Europy i w Afryce Północnej (Maroko)[3]. W Polsce pospolity[4].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten włączony został do rodzaju Silene i ma nazwę Silene dioica (L.) Clairv.Man. herbor. Suisse 146. 1811 [3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Roślina zielna o wysokości 60-100 cm, cała pokryta miękkimi włoskami, częściowo gruczołowymi.
Łodyga
Pojedyncza, prosto wzniesiona, owłosiona, w górnej części silnie rozgałęziona i gruczołowato owłosiona.
Liście
Ciemnozielone. Liście odziomkowe zebrane w różyczkę, odwrotnie jajowate, zaostrzone, krótkoogonkowe. Górne liście siedzące.
Kwiaty
Jednopłciowe (roślina dwupienna), krótkoszypułkowe purpurowoczerwone, rzadko białe i zebrane w wierzchotkę[5]. Kielich długo owłosiony, zielonoczerwony. Płatki korony odwrotnie jajowate, głęboko wcięte, długości do 2,5 cm. Kielich kwiatów męskich jest podługowaty o 10 nerwach, kwiaty żeńskie mają silnie rozdęty kielich o 20 nerwach[5]. Pylników jest 10 i zrośnięte są podstawami tworząc rurkę wokół słupka.
Owoc
Otwierająca się 10 ząbkami torebka zawierająca liczne kuliste nasiona[5].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Roślina jednoroczna lub dwuletnia, hemikryptofit[6]. Rośnie na wyżynach, w górach, rzadko na niżu. Preferuje miejsca cieniste, gleby świeże lub wilgotne. Gatunek związany z olszynami, lasami bukowymi z klonem lub marzanną wonną, rośnie także na skrajach lasów, rzadziej na górskich łąkach[5]. Kwitnie od kwietnia do lipca. Kwiaty otwarte są jedynie w ciągu dnia, zapylane są przez motyle[7]. Jest rośliną wskaźnikową występowania w glebie miedzi i metali ciężkich[5]. Liczba chromosomów 2n = 24[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website [online], Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
  3. ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-05].
  4. ↑ a b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  5. ↑ a b c d e František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský: Pospolite rośliny środkowej Europy. Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
  6. ↑ Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  7. ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bniec_czerwony&oldid=62815051”