Bogoljub Jevtić

Bogoljub Jevtić
Богољуб Јевтић
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1886 ; Kragujevac
Data i miejsce śmierci	7 czerwca 1960 ; Paryż
	Premier Jugosławii
Okres	od 20 grudnia 1934; do 24 czerwca 1935
Przynależność polityczna	Jugosłowiański Związek Radykalny
Poprzednik	Nikola Uzunović
Następca	Milan Stojadinović
	Minister spraw zagranicznych
Okres	od 2 lipca 1932; do 24 czerwca 1935
Poprzednik	Vojislav Marinković
Następca	Milan Stojadinović
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bogoljub Jevtić, cyr. Богољуб Јевтић (ur. 24 grudnia 1886 w Kragujevacu, zm. 7 czerwca 1960 w Paryżu^[1]) – serbski polityk i dyplomata, premier Jugosławii (1934-1935), minister spraw zagranicznych (1932-1935).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Kragujevacu, a następnie studiował prawo w Belgradzie^[1]. Naukę kontynuował w Wyższej Szkole Handlowej w Berlinie, studiował także ekonomię w Zurychu. Po powrocie do kraju wziął udział w wojnach bałkańskich i w I wojnie światowej. Wraz z armią serbską przeszedł przez Albanię i znalazł się na Korfu. W 1917 w stopniu podporucznika piechoty walczył na froncie salonickim^[1].

Od 19 października 1917 w służbie dyplomatycznej, początkowo na placówce w Sztokholmie, a następnie w Londynie. W 1920 pełnił funkcję sekretarza delegacji serbskiej, która prowadziła w Paryżu negocjacje dotyczących reparacji wojennych. W kolejnych latach pracował w poselstwach Królestwa SHS w Paryżu i w Brukseli. W latach 1926-1928 kierował poselstwem w Tiranie, a następnie w Wiedniu i w Budapeszcie. W latach 1929-1932 pełnił funkcję ministra dworu królewskiego^[1]. W 1932 stanął na czele resortu spraw zagranicznych w gabinecie Milana Srškicia. Przygotowywał wizytę króla Aleksandra I we Francji, w czasie której monarcha padł ofiarą zamachu^[1]. W Marsylii Jevtić jechał w samochodzie tuż za tym, który stał się celem zamachu.

Po śmierci króla Jevtić stanął na czele rządu, funkcję tę sprawował przez 6 miesięcy. W lutym 1935 został mianowany senatorem, przedstawicielem banowiny dunajskiej^[1].

W 1941, po agresji niemieckiej opuścił kraj. 21 sierpnia 1941 objął stanowisko ministra bez teki w gabinecie Dušana Simovicia. 9 września 1943 objął funkcję ambasadora Jugosławii w Londynie, którą pełnił do października 1944, kiedy przeszedł na emeryturę. Po zakończeniu wojny pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie współpracował z emigracyjną Radą Narodową, kierowaną przez Slobodana Jovanovicia. Ostatnie lata życia spędził w Paryżu. Pochowany w kwaterze żołnierzy serbskich na cmentarzu wojennym w Thiais^[1].

Był odznaczony Orderem Orła Białego III i V kl., Orderem Świętego Sawy I i III kl., a także Orderem Korony Jugosłowiańskiej^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 137-139. ISBN 978-86-7403-206-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 137-139. ISBN 978-86-7403-206-0.

[senatori-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 137-139. ISBN 978-86-7403-206-0.

[1]