Buttler II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Buttler III)
Wizerunek herbu według Tadeusza Gajla
Strona z Tablic odmian herbowych Chrząńskiego. Herb Buttler III w 4 rzędzie, 3 kolumnie.

Buttler III (Butler) − polski herb hrabiowski, odmiana herbu Butler.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

Tarcza dzielona w krzyż z tarczą sercową, na której w polu złotem orzeł czarny na którego piersiach, na małej tarczy kosz srebrny z obręczami złotymi. Na głównej tarczy w polu I, czarnym, schody złote o czterech stopniach; W polach II i III, czerwonych, dwa trójzęby na krzyż, żeleźcem w górę; W polu IV, czarnym, okrągłe zwierciadło; Nad tarczą trzy hełmy, każdy z klejnotem:

  • Klejnot I: kolumna czerwona na srebrnej podstawie z trąbką i trzema piórami strusimi, z których środkowe czerwone;
  • Klejnot II: w koronie połowa psa czarnego bez nóg o dwóch białych skrzydłach, głowa w lewo, w srebrnej obroży, z okrągłym zwierciadłem na piersiach;
  • Klejnot III: na hełmie lewym w koronie dwa orle skrzydła, prawe złote, lewe czarne.

Labry: na każdym hełmie z prawej czarne, podbite srebrem, z lewej czarne, podbite złote.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Nadany z tytułem hrabiowskim Jakubowi Butlerowi, herbu Butler w 1651 przez Ferdynanda II[2]. Potomkowie Jakuba zostali wylegitymowani ze szlachectwa z tym herbem w roku 1824, a pięciopolowy herb Butler zamieścił w swoim herbarzu Pawliszczew[3].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Butler (Buttler).

Znani herbowni[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też kategorię: Butlerowie herbu własnego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 2. Warszawa. s. 263.
  3. Nikołaj Aleksandrowicz Pawliszczew: Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony. T. 1. Warszawa: 1853, s. 111.