Chinojeż
| Mesechinus | |||
| Ognev, 1951[1] | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
chinojeż | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Erinaceus dauuricus Sundevall, 1842 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Chinojeż[2] (Mesechinus) – rodzaj ssaków z podrodziny jeży (Erinaceinae) w obrębie rodziny jeżowatych (Erinaceidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[3][4][5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 120–267 mm, długość ogona 12–46 mm, długość ucha 16–48 mm, długość tylnej stopy 28–47 mm; masa ciała 112–1100 g[4][6].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj zdefiniował w 1951 roku rosyjski zoolog Siergiej Ogniow na łamach czasopisma Biułletienʹ Moskowskogo obszczestwa ispytatielej prirody[1]. Na gatunek typowy Ogniow wyznaczył (oryginalne oznaczenie) chinojeża dauryjskiego (M. dauuricus).
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Mesechinus: gr. μεσος mesos ‘środkowy, pośredni’[7]; εχινος ekhinos ‘jeż’[8].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[9][6][3][2]:
- Mesechinus wangi He Kai, Jiang Xuelong & Ai Huaisen, 2018
- Mesechinus miodon (O. Thomas, 1908)
- Mesechinus dauuricus (Sundevall, 1842) – chinojeż dauryjski
- Mesechinus hughi (O. Thomas, 1908) – chinojeż mandżurski
- Mesechinus orientalis Shi Zifan, Yao Hongfeng, He Kai, Bai Weipeng, Zhou Jiajun, Fan Jingyi, Su Weiting, Nie Wenhui, Yang Shuzhen, Onditi, Jiang Xuelong & Chen Zhongzheng, 2023
Opisano również gatunek wymarły z plejstocenu dzisiejszej Chińskiej Republice Ludowej[10]:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b С.И. Огнёв. „Бюллетень Московского общества испытателей природы”. Отдел биологический. 56 (1), s. 8, 1951. (ros.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 61. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 22. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b T. Best: Family Erinaceidae (Hedgehogs and Gymnures). W: R.A. Mittermeier & D.E. Wilson (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 8: Insectivores, Sloths and Colugos. Barcelona: Lynx Edicions, 2018, s. 326–327. ISBN 978-84-16728-08-4. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Mesechinus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-30].
- ↑ a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 405. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 154.
- ↑ Jaeger 1959 ↓, s. 88.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.12) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2024-01-06]. (ang.).
- ↑ Z. Yang & D. Liu. On the mammalian fauna at Koloshan near Chungking, Szechuan. „Bulletin of the Geological Society of China”. 30 (1), s. 47, 1951. DOI: 10.1111/j.1755-6724.1950.mp30001006.x. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 1–316. (ang.).