Choroba Glińskiego-Simmondsa
| panhypopituitarismus | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Zespół Glińskiego-Simmondsa (ang. Simmonds' disease, łac. panhypopituitarismus) – przewlekła niewydolność przedniego płata przysadki spowodowana postępującym niszczeniem struktur przedniego płata przysadki przez proces nowotworowy (np. guz okolicy siodła tureckiego) lub przez proces zapalny. Charakterystyczne jest skrajne wychudzenie określane dawniej jako "charłactwo przysadkowe", oraz nasilające się objawy wtórnej niewydolności kory nadnerczy, gruczołu tarczowego oraz gonad. Dynamika narastania zaburzeń jest zwykle mniejsza niż obserwowana w zespole Sheehana. Stosunkowo często występują objawy neurologiczne typowe dla guza mózgu (napady drgawek, wzmożone ciśnienie śródczaszkowe z tarczą zastoinową w dnie oka, zaburzenia pola widzenia). Dodatkowo występują zaburzenia psychiczne o charakterze depresji.
Eponim[edytuj | edytuj kod]
Choroba została opisana przez Morrisa Simmondsa (1855-1925) u pacjenta, u którego wystąpiła "śmiertelna kacheksja", chociaż przeżył on później jeszcze 11 lat[1][2]. Rok wcześniej podobne obserwacje poczynił polski anatomopatolog Leon Gliński (1870-1918)[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Simmonds M, (1914) Dtsch. med. Wschr. 40, 322
- ↑ synd/2008 w bazie Who Named It (ang.)
- ↑ Gliński LK. Z kazuistyki zmian anatomo-patologicznych w przysadce mózgowej. Przegląd Lekarski, Kraków, 1913, 52: 13-14. Streszczenie w: Deutsche Medizinische Wochenschrift, 1913, 39: 473.
- ↑ Skoczylas Michał M. Historia medycyny a potencjał turystyczny Nadpilicza Środkowego. W: red. Magowska Anita, Pękacka-Falkowska Katarzyna, Owecki Michał. Wybrane problemy historii medycyny. W kręgu epistemologii i praktyki. Poznań: Wydawnictwo Kontekst, 2020, s. 53-75. ISBN 978-83-65275-95-0, treść on-line
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sławomir Maśliński, Jan Ryżewski, Edward Bańkowski: Patofizjologia : podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1992. ISBN 83-200-1654-1.
