Chris Finnegan
| ||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Christopher Martin Finnegan | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1944 | |||||||||
| Data i miejsce śmierci |
2 marca 2009 | |||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost |
183 cm | |||||||||
| Styl walki |
leworęczny | |||||||||
| Kategoria wagowa |
półciężka | |||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||
| Liczba walk |
37 | |||||||||
| Zwycięstwa |
29 | |||||||||
| Przez nokauty |
16 | |||||||||
| Porażki |
7 | |||||||||
| Remisy |
1 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||
| ||||||||||
Christopher Martin Finnegan (ur. 5 czerwca 1944 w Uxbridge. zm. 2 marca 2009 tamże[1]) – brytyjski bokser, mistrz olimpijski z 1968 w wadze średniej, były zawodowy mistrz Europy w wadze półciężkiej.
Kariera w boksie amatorskim
[edytuj | edytuj kod]Walczył w wadze średniej (do 75 kg). Wystąpił w niej na mistrzostwach Europy w 1967 w Rzymie, ale przegrał pierwszą walkę[2].
Zdobył złoty medal w wadze średniej na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku po wygraniu pięciu walk, w tym ćwierćfinałowej z Mate Parlovem z Jugosławii, półfinałowej z Alfredem Jonesem ze Stanów Zjednoczonych i finałowej z Aleksiejem Kisielowem ze Związku Radzieckiego. Został za to odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego V klasy (MBE)[1].
Był mistrzem Wielkiej Brytanii w kategorii średniej w 1966[3] i wicemistrzem w 1967[4].
Kariera w boksie zawodowym
[edytuj | edytuj kod]Przeszedł na zawodowstwo w 1968. W sierpniu 1970 próbował zdobyć tytuł zawodowego mistrza Europy (EBU) w wadze średniej, ale przegrał z dotychczasowym mistrzem Tomem Bogsem z Danii. W maju 1971 zremisował w pojedynku o tytuł mistrza Europy EBU w wadze półciężkiej z Connym Velensekiem. Pokonał Velensenka 1 lutego 1972 w Nottingham i został zawodowym mistrzem Europy w tej kategorii wagowej. Obronił ten pas wygrywając z Janem Lubbersem w czerwcu tego roku.
26 września 1972 w Londynie zmierzył się z Bobem Fosterem w pojedynku o tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej, ale przegrał przez nokaut w 14. rundzie. Spotkanie to zostało uznane przez pismo The Ring za walkę roku 1972[5]. W następnej walce, która miała miejsce w listopadzie 1972, Finnegan stracił tytuł mistrza Europy po przegranej przez techniczny nokaut w 12. rundzie z Rüdigerem Schmidtke. Spróbował odzyskać ten tytuł w maju 1973, ale pokonał go John Conteh (który w międzyczasie odebrał pas Rüdigerowi Schmidtke). Conteh pokonał Finnegana również w maju 1974.
Wśród znanych bokserów, których Finnegan pokonał, byli Roger Rouse, z którym wygrał przez techniczny nokaut w 4. rundzie w 1971 oraz Mike Quarry, którego pokonał na punkty w 1973. Zakończył karierę bokserską w 1975[6].
Jego młodszy brat Kevin był dwukrotnym zawodowym mistrzem Europy w wadze średniej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Chris Finnegan [online], olympedia.org [dostęp 2021-09-18] (ang.).
- ↑ 17.European Championships – Rome, Italy – May 25 – June 2 1967 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-18] (ang.).
- ↑ 79.British ABA National Championships – Wembley Empire Pool & Sports Arena, London, England – April 29, 1966 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-18] (ang.).
- ↑ 80.British ABA National Championships – Wembley Empire Pool & Sports Arena, London, England – May 5, 1967 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-18] (ang.).
- ↑ Past winners of The Ring’s Year-End Awards. ringtv.craveonline.com, 24 lutego 2012. [dostęp 2021-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-07)]. (ang.).
- ↑ Chris Finnegan [online], boxrec.com [dostęp 2021-09-18] (ang.).
