Max Schmeling
| |
| Pseudonim |
Black Uhlan of the Rhine |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
70[1] |
| Zwycięstwa |
56 |
| Przez nokauty |
40 |
| Porażki |
10 |
| Remisy |
4 |
Max Adolph Otto Siegfried Schmeling (ur. 28 września 1905 w Klein Luckow, zm. 2 lutego 2005 r. w Wenzendorfie) – niemiecki bokser.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z Pomorza, z okolic Pasewalku. Boksowanie rozpoczął w 1922 r. w barwach Kraftsportverein Benrath. W 1924 r. przeszedł na zawodowstwo. Następne lata to pasmo sukcesów: 1926 – mistrzostwo Niemiec w wadze półciężkiej, 1927 – mistrzostwo Europy w wadze półciężkiej, 1928 – mistrzostwo Europy w wadze ciężkiej, 1930 – mistrzostwo świata wszechwag (pokonał w Nowym Jorku Jacka Sharkeya). Został w ten sposób pierwszym supermistrzem boksu z Europy. W 1932 r. obronił tytuł w walce z Youngiem Striblingiem, by potem go stracić w rewanżowej walce z Sharkeyem.
Największy rozgłos przyniosły mu jednak pojedynki z ówczesnym królem ringu, za którego uważano Amerykanina Joe Louisa. W pierwszym spotkaniu w 1936 r. Max Schmeling zwyciężył w 12. rundzie przez nokaut. Nie była to oficjalna walka o mistrzostwo świata, lecz prestiżowa konfrontacja czempionów czarnej i białej rasy, co szczególnie podkreślały środki propagandy w ówczesnych Niemczech, głoszącej, że Max Schmeling to duma rasy. Rasy aryjskiej, co w Nowym Jorku spotkało się z odpowiedzią Joe to duma swojej rasy. Ludzkiej rasy[2]. Walkę oglądało na Yankee Stadium ponad 40 tys. osób. Hitlerowskie władze przyznały bokserowi znaczną nagrodę, którą zainwestował w restaurację w Szczecinie[3].
W 1938 r. doszło do rewanżu z Louisem, już w oficjalnej walce o mistrzostwo świata. Schmeling został znokautowany po zaledwie 124 sekundach walki.
Po 1933 zakupił domek letniskowy nad jeziorem Bobięcińskim Wielkim[4], natomiast w latach 1937-1945 mieszkał w podmiasteckiej wsi Ponikła, gdzie od 2006 znajduje się obelisk poświęcony jego pamięci[5].
W czasie wojny był jednym z nielicznych niemieckich sportowców światowej sławy wcielonych do Luftwaffe za odmowę wstąpienia do NSDAP w 1935. Walczył jako spadochroniarz na Krecie (Operacja Merkury), doznając według niektórych źródeł poważnego urazu kręgosłupa i kolana podczas lądowania. Sam Schmeling jednak temu zaprzeczał, podając, że po prostu zachorował na żołądek, a rannego bohatera robiła z niego propaganda Goebbelsa[3]. Przed zakończeniem walk o Kretę w doniesieniach medialnych pojawiła się nieprawdziwa wiadomość o jego śmierci. Później przebywał również w okupowanej Polsce i był gościem generalnego gubernatora Hansa Franka[6].
W 1948 stoczył ostatnią walkę w karierze przegrywając w Hamburgu na punkty z Richardem Vogtem. Na zawodowym ringu stoczył łącznie 70 walk – 56 wygranych (36 k.o.), 10 przegranych i 4 nierozstrzygnięte.
Żoną Maksa Schmelinga była czeska aktorka Anny Ondra (1902-1987). Adolf Hitler, który chciał wykorzystywać Schmelinga jako wzorcowy przykład aryjskiego niemieckiego sportowca, próbował namówić go na rozwód, jak również na zwolnienie menadżera, który był amerykańskim Żydem, ale Schmeling odmawiał[3][7].
W 1938 roku, podczas Nocy kryształowej, ryzykując własnym życiem, uratował dwóch nastoletnich braci pochodzenia żydowskiego ukrywając ich w swoim pokoju hotelowym w Berlinie. Następnie pomógł im się wydostać z terenu Niemiec. Trzymał ten fakt w tajemnicy przez 50 lat, a ujawnił zdarzenie jeden z uratowanych[7][8][9].
Po zakończeniu kariery Schmelingowi dobrze się powodziło, był przedstawicielem firmy Coca-Cola na Hamburg. Wspierał finansowo żyjącego w biedzie swojego dawnego przeciwnika Joe Louisa, z którym się zaprzyjaźnił. W 1981 r. pokrył częściowo koszty jego pogrzebu[3].
W 1992 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.
Przeżył ponad 99 lat i jest najdłużej żyjącym bokserskim mistrzem świata wszechwag w historii.
Max Schmeling we współczesnej kulturze popularnej[edytuj | edytuj kod]
W 2002 r. odbyła się premiera fabularnego filmu telewizyjnego produkcji amerykańskiej w reż. S.Jamesa, Joe and Max, opowiadającego o życiu Maksa Schmelinga i Joe Louisa. W postać Schmelinga wcielił się Til Schweiger[10].
Jego imieniem nazwano również Halę Sportową w Berlinie.
Polska grupa punkrockowa – The Analogs nagrała o nim piosenkę, którą zatytułowała „Max Schmeling” (na płycie Hlaskover Rock z 2000 r.).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Max Schmeling – Boxer.
- ↑ Korczyński 2015 ↓, s. 126.
- ↑ a b c d Autor: Ziemowit Ochapski, Max Schmeling - Czarny Ułan znad Renu [online], Legendy sportu, 15 września 2018 [dostęp 2020-01-08] (pol.).
- ↑ Sławny pięściarz i piękna aktorka. Nieznana historia przedwojennych niemieckich celebrytów. [dostęp 2021-02-02].
- ↑ Tu ćwiczył Schmeling. [dostęp 2011-04-19].
- ↑ C.Malaparte, Kaputt, przeł.B.Sieroszewska, Warszawa 1983, s. 165.
- ↑ a b Piotr Celej, Max Schmeling: bokserski pupil Hitlera, który ratował Żydów i inspirował poetów [online], sporteuro.pl, 14 listopada 2019 [dostęp 2020-01-08] (pol.).
- ↑ Max Schmeling – Auschwitz.dk. [dostęp 2008-06-11].
- ↑ Nic o mnie nie wiecie, Onet.pl. [dostęp 2009-06-22].
- ↑ Joe i Max (2002) TV. Filmweb sp. z o.o. [dostęp 2017-11-09]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Korczyński: Wojownicy, żołnierze i śmierć nie zawsze pełna chwały. Kraków: Cztery Strony, 2015. ISBN 978-83-65137-02-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Hall of Fame – Max Schmeling. hall-of-fame-sport.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-19)]. (niem.)