Club Universidad de Chile
 |
Treść tego artykułu może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| |||
| Pełna nazwa | Corporación de Fútbol Profesional de la Universidad de Chile | ||
| Przydomek | La U, Los Leones, El Bulla | ||
| Data założenia | 24 maja 1927 | ||
| Liga | Primera división chilena | ||
| Stadion | Estadio Nacional Santiago | ||
| Prezes |  Carlos Heller
| ||
| Trener |  Martín Lasarte
| ||
| |||
Corporación de Fútbol Profesional de la Universidad de Chile jest jednym z najpopularniejszych klubów piłkarskich w Chile, mającym swą siedzibę w stolicy państwa Santiago. Najczęściej używaną nazwą dla klubu jest jego przydomek - "La U".
Spis treści
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Krajowe[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Klub założony został 24 maja 1927 roku jako Club Deportivo Universitario przez połączenie klubów Club Náutico i Federación Universitaria. Początkowo klub tworzyli studenci Universidad de Chile i był on sportową wizytówką uczelni aż do roku 1980, kiedy to ówczesny prezydent klubu (wyznaczony przez reżim Pinocheta) podjął decyzję o oddzieleniu klubu od uniwersytetu.
Jednak związki z uczelnią pozostały silne, a logo klubu jest takie samo jak sportowe logo uniwersytetu, czyli sowa, używana w uniwersytecie jako symbol mądrości. Kolory strojów są identyczne jak barwy uniwersytetu. Jednak zamiast logo na koszulkach widnieje wielka czerwona litera U. Jednak pod względem administracyjnym związki są już bardzo niewielkie, a rektor uniwersytetu stwierdził, że klub powinien zmienić nazwę, jeśli chce uczynić z niej prywatną własność.
Najlepsi studenci uniwersytetu nadal otrzymują jednak kartę członkowską klubu.
Występy krajowe[edytuj | edytuj kod]
Osiągnięcia klubu odpowiadają towarzyszącej mu ogromnej popularności. Pierwszy tytuł mistrza Chile klub zdobył w 1940, 3 lata po wprowadzeniu ligi zawodowej. W "złotym dziesięcioleciu 1959-1969" klub zdobył 6 tytułów mistrza kraju (1959, 1962, 1964, 1965, 1967 i 1969) i określony został przydomkiem Ballet Azul (Niebieski Balet) ze względu na swój styl gry, jaki wówczas prezentowali. Aż 9 członków tego zespołu grało w narodowej drużynie Chile, która sięgnęła po 3 miejsce w mistrzostwach świata w 1962 roku, największy sukces reprezentacji w całej historii.
Po złotym wieku Niebieskiego Baletu klub nie zdobył żadnego trofeum aż przez 25 lat, a w 1988 spadł nawet do drugiej ligi (którą wygrali i po roku absencji wrócili do pierwszej ligi). W 1994 klub wreszcie sięgnął po kolejny tytuł mistrza Chile po spektakularnym końcowym meczu, na który do małego miasteczka górniczego El Salvador liczącego 5000 mieszkańców przybyło aż 25000 kibiców "La U"
W następnym roku "La U" także został mistrzem, a sprawa tytułu ponownie rozstrzygnięta została w ostatnim meczu. Jednak tym razem decydujące spotkanie rozegrane zostało na potężnym stadionie Estadio Nacional w Santiago w obecności 90000 widzów. Później zespół zdobył tytuł mistrz Chile w 1999, 2000 oraz wygrał turniej Apertura w 2004.
Występy zagraniczne[edytuj | edytuj kod]
Na arenie międzynarodowej "La U" parę razy pokazało się z dobrej strony, szczególnie podczas Copa Libertadores 1996, kiedy to klub dotarł aż do półfinału (sędzia meczu był szeroko krytykowany za swój fatalny występ, w którym faworyzował rywali, czyli 
River Plate).
Kibice klubu[edytuj | edytuj kod]
Oficjalną grupą kibiców klubu jest Los de Abajo, określana mianem barra brava (ultras, ale w stylu południowoamerykańskim). Grupa Los de Abajo jest największą grupą kibiców w Chile.
Znani piłkarze w historii klubu[edytuj | edytuj kod]
- Alberto Quintano
- Faustino Asprilla
- Clarence Acuña
- Carlos Campos
- Ubaldo Cruche
- Luis Eyzaguirre
- Rubén Marcos
- Manuel Pellegrini
- Diego Rivarola
- Mauricio Pinilla
- Edison Mafla
- Carlos Bueno
- Juan Manuel Olivera
- Leonardo Rodríguez
- Raúl Aredes
- Richart Báez
- Pedro González
- Arturo Salah
- Marcelo Salas
- Ángelo Henríquez
- Leonel Sánchez
- Eugenio Mena
- Felipe Seymour
- Eduardo Simián
- Héctor Veira
- Jorge Socías
- Juan Carlos Sarnari
- Gonzalo Jara
- Johnny Herrera
- Charles Aránguiz
- Jean Beausejour
- Eduardo Vargas
- Mauricio Victorino
- Walter Montillo
- Manuel Iturra
- Junior Fernándes
- Jorge Spedaletti
- Rodrigo Tello
- David Pizarro
- Marcelo Díaz
- Esteban Valencia
- Luis Musrri
- Sergio Vargas
- Rogelio Delgado
- Rafael Olarra
- Matías Rodríguez
- Christian Vilches
- Gustavo Canales
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| |||||||||||||
