Coccidioides immitis
 Artrokonidia | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Coccidioides immitis |
| Nazwa systematyczna | |
| Coccidioides immitis Rixford & Gilchrist Rep. Johns Hopkins Hosp. 1: 243 (1896) | |
Coccidioides immitis Rixford & Gilchrist – gatunek grzybów należący do klasy Eurotiomycetes[1]. Grzyb mikroskopijny wywołujący u ludzi ogólnoustrojową grzybicę o nazwie kokcydioidomykoza[2].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Coccidioides, Onygenaceae, Onygenales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1896 r. Emmet Rixford i T. Caspar Gilchrist na ludziach. Gatunek ma wyznaczony neotyp, lektotyp i epityp[1]. Ma 8 synonimów. Niektóre z nich[3]:
- Aleurisma immite (C.W. Stiles) Bogliolo & J.A. Neves 1952
- Blastomycoides immitis (C.W. Stiles) Castell., 1928
Morfologia i rozwój
[edytuj | edytuj kod]Grzyb dymorficzny, tworzący formę drożdżową i strzępkową[2].
Znana jest wyłącznie anamorfa. W hodowli w temperaturze pokojowej lub w inkubatorze zaczyna się rozwijać się po 3–4 dniach, tworząc szarawą, błoniastą kolonię. W ciągu następnych kilku dni rozwija się grzybnia powietrzna, różniące się kolorem od białego do szarawego i teksturą od luźnej i pajęczynowej do gęstej i watowatej. W tych „typowych” koloniach zwykle nie rozwija się żadna wyraźna pigmentacja ani na powierzchni, ani na odwrocie. Wiele szczepów rośnie dość szybko, często z koncentrycznymi pierścieniami watowatych lub wełnistych grzybni powietrznych oddzielonych pierścieniami o rzadkim wzroście. Mikroskopowo większość szczepów wytwarza strzępki septowane o szerokości 2 µmi i cylindryczne, grubościenne artrokonidia o długości 3–12 µm i szerokości 3–4,5 µm. Konidia są zwykle oddzielone od siebie pustą komórką, ale czasami 2 lub więcej konidia sąsiadują ze sobą[4].
Mając do dyspozycji jedynie proste organiczne źródło węgla (np. glukozę), C. immitis może rosnąć przy nieorganicznym źródle azotu (np. siarczanie amonu)[4].
Kiedy artrokonidia C. immitis są wdychane przez podatnego żywiciela, lub gdy są hodowanena specjalnych podłożach w kontrolowanym środowisku, przekształcają się w sferule z endosporami. Sferule to duże, grubościenne, niepączkujące, okrągłe ciałka zawierające wiele endospor. Sferula może mieć średnicę 20–60 µm i endospory o średnicy 2–5 µm. Sferule mogą być całkowicie wypełnione endosporami lub mogą mieć centralną wakuolę z endosporami wyściełającymi wewnętrzną stronę ścianki sferuli. Ściana sferuli pęka, uwalniając endospory do otaczającej tkanki, a każda endospora może znowu tworzyć nowe endospory. Kiedy endospory lub sferule przenosi się do zwykłej pożywki laboratoryjnej i inkubuje w temperaturze pokojowej, kiełkują, tworząc formę strzępkową[4].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]C. immitis wraz ze swoim krewnym Coccinioides posadasii występuje najczęściej w pustynnych regionach południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, w tym w niektórych obszarach Arizony, Kalifornii, Nowego Meksyku, Nevady, Teksasu i Utah; oraz w Ameryce Środkowej i Południowej w Argentynie, Brazylii, Kolumbii, Gwatemali, Hondurasie, Meksyku, Nikaragui, Paragwaju i Wenezueli[5].
Grzyb glebowy występujący na glebach zasadowych, piaszczystych z regionów półpustynnych, z gorącymi latami, łagodnymi zimami i rocznymi opadami od 10 do 50 centymetrów. W glebie żyje jako saprotrof, zwykle na głębokości od 10 do 30 centymetrów pod powierzchnią[6]. W pewnych warunkach może jednak zainfekować ludzi powodując groźną chorobę kokcydioidiomykozę[2]. Zakażenie następuje zwykle poprzez wdychanie zanieczyszczonego pyłu. Oprócz człowieka, spontaniczne infekcje odnotowano u pawiana, osła, kota, bydła, szympansa, szynszyli, kojota, psa, goryla, konia, kangura, lamy, kreta, małpy, myszy, świni, lwa morskiego, owcy, wiewiórki, królik, szczur, tapir i tygrys[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2024-09-11].
- ↑ a b c Mycology Online: Coccidioidomycosis [online], mycology.adelaide.edu.au [zarchiwizowane z adresu 2007-08-29].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2024-09-11].
- ↑ a b c d M. Huppert, S.H. Sun, A.L. Murphy, Coccidioides immitis, „CMI Descriptions of Pathogenic Fungi and Bacteria” (1–2), 1980, s. 647 [dostęp 2024-09-11].
- ↑ Frederick S. Fisher, Mark W. Bultman, Demosthenes Pappagianis, Operational Guidelines (version 1.0) for Geological Fieldwork in Areas Endemic for Coccidioidomycosis (Valley Fever) [online], 2000 [dostęp 2024-09-11] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-04].
- ↑ S.C. Garcia i inni, Coccidioidomycosis and the skin: a comprehensive review, „An Bras Dermatol.”, 90 (5), 2015, s. 610–9, DOI: 10.1590/abd1806-4841.20153805, PMID: 26560205, PMCID: PMC4631225.