Czarni Szczecin (wioślarstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czarni Szczecin
Ilustracja
Pełna nazwa

Spółdzielczy Klub Sportowy „Czarni” w Szczecinie

Data założenia

3.04.1966

Siedziba

Szczecin

Adres

ul. Heyki 4

Sekcje
Ilustracja
Klubowe barwy wioseł[1]
Barwy wioseł strona wewnętrzna

Sekcja wioślarska Spółdzielczego Klubu Sportowego „Czarni” w Szczeciniewioślarska sekcja szczecińskiego klubu sportowego, działająca od roku 1966. Zaprzestała działalności w 1990 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Sekcja wioślarska SKS „Czarni” Szczecin powstała w dniu 3.04.1966 i w tym samym roku przyjęta została do Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Macierzyste Zrzeszenie „Start” sfinansowało budowę na Wyspie Przymoście Ośrodka Sportów Wodnych, który oddano wioślarzom i kajakarzom Czarnych w 1969. Wyspa połączona została z lądem mostem wiszącym dla pieszych, a infrastruktura klubowa (m.in. hangar na łodzie i budynek klubowy) była, jak na tamte czasy, nowoczesna. Zawodnicy mogli też korzystać z krytego basenu wioślarskiego w Wojewódzkim Domu Sportu w Szczecinie[2][3].

Pierwszy występ wioślarzy Czarnych na mistrzowskiej imprezie międzynarodowej miał miejsce już w 1971. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Bledzie wystąpili na dwójce podwójnej R. Burak z R. Galińskim i zajęli X miejsce. Rok później Ewa Ambroziak wystartowała na jedynce na Mistrzostwach Europy Seniorów, zajmując VI miejsce. Seria największych sukcesów wioślarzy Czarnych i licznych powołań do reprezentacji narodowej trwała przez ponad dziesięć lat. Jej kumulacją były medale R. Stadniuka na mistrzostwach świata seniorów oraz na igrzyskach olimpijskich, a przede wszystkim sukcesy sekcji w 1976, w którym trzech zawodników wystąpiło na igrzyskach, a aż sześciu juniorów wystąpiło w składzie ósemki na MŚJ[2].

Ostatnim sukcesem wioślarzy Czarnych było V miejsce na Mistrzostwach Świata w 1989 Izabeli Wiśniewskiej, startującej na czwórce podwójnej. W związku z trudnościami finansowymi okresu transformacji ustrojowej, sekcja została ostatecznie rozwiązana w roku 1990. Ośrodek Sportów Wodnych na Wyspie Przymoście przekazany został wioślarzom AZS Szczecin. Do AZS trafiło też większość wioślarzy Czarnych, między innymi późniejszy mistrz olimpijski z 2008, Marek Kolbowicz[2][3].

Wyniki sportowe[edytuj | edytuj kod]

Największym sukcesem sekcji wioślarskiej Czarnych Szczecin jest występ aż czterech jej reprezentantów na trzech igrzyskach olimpijskich (w latach: 1976, 1980 oraz 1988). Jeden z nich, Ryszard Stadniuk, został medalistą olimpijskim. Ten sam zawodnik był też wicemistrzem świata seniorów.

Liczni zawodnicy sekcji uczestniczyli w mistrzostwach świata seniorów i juniorów oraz mistrzostwach Europy. Przez niemal cały okres swego działania Czarni byli jednym z najsilniejszych polskich klubów wioślarskich[3].

Najwybitniejsi zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

Najwybitniejszymi zawodnikami sekcji wioślarskiej klubu byli:

Ryszard Stadniuk – wychowanek klubu, medalista olimpijski i mistrzostw świata. Jego największe sukcesy[4]:

Ryszard Burak – wychowanek Czarnych, dwukrotny olimpijczyk, wieloletni reprezentant kraju. Odniósł następujące sukcesy[5]:

Ewa Ambroziak – wychowanka klubu, olimpijka i wielokrotna reprezentantka kraju. Jej sukcesy[6]:

Ireneusz Omięcki – sternik, olimpijczyk i wieloletni reprezentant kraju. Jego wyniki[7]:

Marek Kolbowicz – wychowanek klubu. Już po przejściu do AZS Szczecin mistrz olimpijski, czterokrotny mistrz świata, mistrz Europy i pięciokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich[8].

Galeria zdjęć[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Na podstawie planszy: Barwy historycznych wioseł klubów wioślarskich, Biblioteka PZTW
  2. a b c Ryszard L. Kobendza. Zarys 80-letniej Działalności Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Warszawa 2001, s. 67-124 oraz 270, ISBN 83-915043-0-1.
  3. a b c Marek Łyskawa, Baza Sportu Wioślarskiego w Szczecinie w XX wieku, Zeszyty Naukowa Uniwersytetu Szczecińskiego, Nr 404, 2004 rok, s. 171-175.
  4. Wyniki zawodnika na portalu olimpijskim [dostęp 2021-03-28].
  5. Wyniki zawodnika na portalu olimpijskim [dostęp 2021-03-28].
  6. Wyniki zawodniczki na portalu olimpijskim [dostęp 2021-03-27].
  7. Wyniki za portalem olimpijskim [dostęp 2021-03-27].
  8. Wyniki zawodnika na: worldrowing.com [dostęp 2021-03-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Łyskawa, Baza Sportu Wioślarskiego w Szczecinie w XX wieku, Zeszyty Naukowa Uniwersytetu Szczecińskiego, Nr 404, 2004 rok, s. 171-176.
  • Ryszard L. Kobendza. Zarys 80-letniej Działalności Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Warszawa 2001, ISBN 83-915043-0-1.