Czubajeczka łysiejąca

Czubajeczka łysiejąca
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	pieczarkowate
Rodzaj	czubajeczka
Gatunek	czubajeczka łysiejąca
	Nazwa systematyczna
	Lepiota oreadiformis Vel.; České Houby 1: 215 (1920)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Czubajeczka łysiejąca (Lepiota oreadiformis Vel.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Synonimy^[2]:

Agaricus clypeolarius var. pratensis Bull. 1789
Lepiota clypeolaria var. pratensis (Bull.) Gillet 1876
Lepiota gracilis var. laevigata J.E. Lange 1915
Lepiota laevigata (J.E. Lange) J.E. Lange 1923
Lepiota oreadiformis var. laevigata (J.E. Lange) Bon 1993
Lepiota oreadiformis Velen. 1920 var. oreadiformis
Lepiota pratensis (Bull.) Bigeard & H. Guill. 1909
Lepiota rocabrunae Consiglio & Migl. 2002

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnica 2-6 cm, początkowo półkulisty, potem płaskowypukły z szerokim garbem. Powierzchnia jasnoochrowobrązowa, na środku kapelusza ciemniejsza i stopniowo blednąca w kierunku obrzeża. Brzeg ze zwieszającymi się, kłaczkowatymi resztkami osłony^[4].

Blaszki

Wolne, niezbyt szeroki, o barwie od białej do beżowej^[4].

Trzon

Wysokość 3-7 cm, grubość 0,3-0,7 cm, kształt walcowaty, nieco zgrubiały przy podstawie. Powierzchnia włóknista lub kłaczkowata, pokryta takimi samymi włókienkami, jak na kapeluszu. Posiada wełnistą strefę pierścieniową^[4].

Miąższ

Cienki, o barwie od białej do kremowej. Brak wyraźnego smaku i zapachu^[4].

Wysyp zarodników

Biały^[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki elipsoidalne lub wrzecionowate, amyloidalne, o rozmiarach 10–16 × 4,5–6,5 μm. Cheilocystydy maczugowate^[4].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Czubajeczka łysiejąca znana jest w wielu krajach Europy, oraz w stanie Kansas w USA^[5]. Na terenie Polski do 2003 r. podano 3 stanowiska^[3].

Saprotrof. Owocniki wyrastają na ziemi w lasach liściastych, zwłaszcza pod grabami, lasach iglastych wśród wrzosów, a także na obrzeżu lasów i na polanach. Pojawiają się od lipca do października^[3].

Prawdopodobnie jest grzybem trującym, u czubajeczek stwierdzono bowiem występowanie substancji toksycznych, niektóre gatunki powodują nawet zatrucia śmiertelne^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Index Fungorum. [dostęp 2017-11-14]. (ang.).
↑ Species Fungorum. [dostęp 2017-11-14]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f H. Knudsen, Vesterholt: Funga Nordica Nordsvamp. Copenhagen: 2008.
↑ Discover Life Maps. [dostęp 2017-11-14].
↑ Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. Warszawa: Weltbild, 2011. ISBN 978-83-258-0588-3.

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2017-11-14]. (ang.).

[2] Species Fungorum. [dostęp 2017-11-14]. (ang.).

[checklist-3] Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.

[knudsen-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f H. Knudsen, Vesterholt: Funga Nordica Nordsvamp. Copenhagen: 2008.

[5] Discover Life Maps. [dostęp 2017-11-14].

[gminder-6] Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. Warszawa: Weltbild, 2011. ISBN 978-83-258-0588-3.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]