Długonóg papuaski
| Lorentzimys nouhuysi[1] | |||
| Jentink, 1911 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
Lorentzimys | ||
| Gatunek |
długonóg papuaski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Długonóg papuaski[4] (Lorentzimys nouhuysi) – gatunek ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący endemicznie na Nowej Gwinei[3][5].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj i gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1911 roku holenderski zoolog Fredericus Anna Jentink nadając im odpowiednio nazwę Lorentzimys i Lorentzimys nouhuysi[6]. Holotyp pochodził z obozowiska Bivak II, na wysokości około 400 m n.p.m., nad rzeką Lorentz, w prowincji Papua, w Indonezji[5]. Jedyny przedstawiciel rodzaju długonóg[4] (Lorentzimys).
Lorentzimys jest obecnie sklasyfikowany w plemieniu Hydromyini, gdzie może należeć do kladu (Pogonomys + Lorentzimys) bliskiemu rodzajom Macruromys, Anisomys, Chiruromys i Hyomys[7]. Konieczny jest przegląd taksonomiczny tego rodzaju i L. nouhuysii[7]. Tate i Archbold w 1941 wyróżnili górski podgatunek L. n. alticola, który wykazuje szereg różnic w stosunku do typowych przedstawicieli gatunku[5][2], jednak jego pozycja systematyczna nie jest pewna; część autorów uznawała go za osobny gatunek[5]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za tymczasowo monotypowy[7].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Lorentzimys: Hendrikus Albertus Lorentz (1871–1944), holenderski dyplomata, podróżnik, kolekcjoner z Nowej Gwinei z lat 1903–1910; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”[8].
- nouhuysi: kpt. Jan Willem van Nouhuys (1859–1963), Koninklijke Marine, podróżnik po Nowej Gwinei[9].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Długonóg papuaski występuje w Nowej Gwinei, w tym Górach Centralnych, górach Torricelli, Adelbert oraz na półwyspie Huon (góry Finisterre)[7][10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 55–90 mm, długość ogona 110–125 mm, długość ucha 19–22 mm, długość tylnej stopy 14–19 mm; masa ciała 10–23 g[10]. Typowe osobniki gatunku mają krótkie, cynamonowobrązowe futro z włosami o długości nie przekraczającej 6 mm; te zaliczone do podgatunku alticola mają dłuższą i ciemniejszą sierść. Spód ciała jest szarobiały, policzki białawe (szare u formy alticola). Rzadkie włosy na łuskowatym ogonie są czarne u typowych długonogów, a białe u przedstawicieli alticola. Samica ma trzy pary sutków[2].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Żyje na wysokościach od 80 do 2700 m n.p.m. Zamieszkuje lasy tropikalne[3]. To leśne zwierzę buduje gniazda w koronach paproci drzewiastych lub w mchu pośród skał. Samica prawdopodobnie rodzi od dwóch do czterech młodych[3].
Populacja[edytuj | edytuj kod]
Długonóg papuaski zajmuje duży obszar i bywa częsty w niektórych częściach zasięgu. Nie są znane większe zagrożenia dla tego gatunku, a populacja jest uznawana za stabilną. Długonóg papuaski jest przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody uznawany za gatunek najmniejszej troski[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lorentzimys nouhuysi, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c G.H.H. Tate & R. Archbold. Twelve apparently new forms of Muridae (other than Rattus) from the Indo-Australian Region. „American Museum novitates”. 1101, s. 4-5, 1941. (ang.).
- ↑ a b c d e T. Leary i inni, Lorentzimys nouhuysi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-02-25] (ang.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 283. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Lorentzimys nouhuysi. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-02-25].
- ↑ F.A. Jentink: Mammals, collected by the Dutch New Guinea expedition 1909/10. W: H.A. Lorentz (red.): Nova Guinea: résultats de l’expédition scientifique néerlandaise à la Nouvelle-Guinée en 1907 et 1909. Cz. 9: Zoologie. Leiden: E.J. Brill, 1914, s. 166. (ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 490. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 246.
- ↑ Beolens, Watkins i Grayson 2009 ↓, s. 295.
- ↑ a b Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 691. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 1–567. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).