Damian Hugo Philipp von Schönborn
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1676 |
| Data i miejsce śmierci |
19 sierpnia 1743 |
| Biskup Spiry | |
| Okres sprawowania |
1719–1743 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
15 sierpnia 1720 |
| Sakra biskupia |
24 lutego 1721 |
| Kreacja kardynalska |
30 stycznia 1713 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
24 lutego 1721 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Damian Hugo Philipp von Schönborn (ur. 19 września 1676 w Moguncji, zm. 19 sierpnia 1743 w Bruchsalu) – niemiecki kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 19 września 1676 roku w Moguncji, jako syn Melchiora Friedricha von Schönborna i Marii Sophii von Boineburg[1]. Studiował na uniwersytetach w Moguncji i Lowanium, a także wstąpił do zakonu krzyżackiego[1]. 30 stycznia 1713 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 29 maja 1715 roku i nadano mu diakonię San Nicola in Carcere[2]. 21 lipca 1716 roku został wybrany biskupem koadiutorem Spiry, a 5 października wybór został zatwierdzony przez Stolicę Piotrową[1]. Trzy lata później zsukcedował diecezję[2]. 15 sierpnia 1720 roku przyjął święcenia kapłańskie, a 24 lutego 1721 roku – sakrę[2]. 10 września 1721 roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny San Pancrazio[2]. W 1722 roku został wybrany biskupem koadiutorem Konstancji, a rok później wybór został zatwierdzony przez papieża[2]. W 1740 roku przejął władzę w diecezji, jako pełnoprawny biskup[2]. Pod jego rządami diecezja rozkwitła, choć zostało to przerwane wojną o sukcesję polską w latach 1733–1735[1]. W 1722 roku rozpoczął pracę nad odbudową pałacu biskupiego w Bruchsalu, który zaprojektował Maximilian von Welsch[1]. Ponieważ zignorował prośby o rekonstrukcję pałacu w Spirze, popadł w konflikt z tamtejszą kapitułą katedralną[1]. W sporze tym interweniowali: arcybiskup, wuj kardynała oraz brat kardynała, dziekan kapituły[1]. Sprawa została oddana do Kurii Rzymskiej – Benedykt XIII wezwał kardynała do poddania się, a Karol VI anulował jurysdykcję kapituły[1]. Następnie Schönborn zwrócił się o opinię prawną do Uniwersytetu w Lowanium. Ostatecznie nie udało się rozwiązać sporu, jednak sąd stanął po stronie kardynała, ze względu na jego kontakty z kurią papieską[1]. Zmarł 19 sierpnia 1743 roku w Bruchsalu[1].