Dawid z Garedży
| święty mnich | |
| |
| Data urodzenia |
I poł. VI w. |
|---|---|
| Data śmierci |
II poł. VI w. |
| Czczony przez | |
| Wspomnienie |
7/20 maja, czwartek po święcie Wniebowstąpienia |
Dawid z Garedży (ur. w I połowie VI w., zm. w II poł. VI w.) – święty mnich chrześcijański.
Według hagiografii pochodził z Syrii. W młodości dołączył do klasztoru założonego przez mnicha Jana i razem z nim opuścił pustynię w Syrii jako jeden z dwunastu wybranych uczniów[1]. Razem z innymi mnichami ze wspólnoty kierowanej przez Jana żył następnie na górze Zaden (późniejsza Zedazeni) i był uznawany przez miejscową ludność za świętego ascetę i cudotwórcę[2]. Następnie na polecenie Jana opuścił górę, by razem z mnichami Tadeuszem, Szio, Pirosem, Michałem i Izydorem udać się do Kartlii, gdzie działał już inny uczeń Jana – biskup Ise z Cilkani[3]. Następnie postanowił razem ze swoim uczniem Lucjanem podjąć działalność misyjną w Tbilisi[4].
Mnisi zamieszkali w pieczarze na wzgórzu położonym poza Tbilisi. W czwartki opuszczali je, by głosić chrześcijaństwo w mieście, w pozostałe dni modlili się za jego mieszkańców. Szybko zyskali znaczny autorytet w miejscowej społeczności, co niepokoiło żyjących w Tbilisi Persów. Według hagiografii postanowili oni oskarżyć mnicha Dawida o cudzołóstwo, by go zdyskredytować; za ich namową miejscowa prostytutka oświadczyła, że jest z duchownym w ciąży. Jednak znajdujący się w jej ciele płód głośno oznajmił, kto jest jego prawdziwym ojcem. Wzburzeni świadkowie tej sceny zlinczowali kobietę, czemu bezskutecznie sprzeciwiał się mnich. Postanowił wówczas opuścić Tbilisi i udać się razem z Lucjanem w pustynne rejony na wschód od miasta. Tam też zamieszkali na stałe[5]. Z czasem zebrała się wokół nich grupa naśladowców; tak powstał monaster nazwany później Dawid Garedża, który z czasem przekształcił się w grupę dwunastu autonomicznych klasztorów tworzących społeczność mnichów zorganizowaną podobnie, jak powstała później wspólnota monastyczna na górze Athos[6].
Po pewnym czasie Dawid postanowił opuścić monaster i udać się na pielgrzymkę do Jerozolimy. Po dotarciu do Palestyny wszedł jednak jedynie na jedno z otaczających miasto wzgórz, nie przekroczył zaś jego bram, uznając, iż jest zbyt wielkim grzesznikiem. Odmówił również spotkania z patriarchą jerozolimskim Eliaszem. Z Ziemi Świętej zabrał kamień, który w Gruzji zasłynął następnie jako cudotwórczy[7]. Wrócił do monasteru i przebywał w nim do końca życia. Zmarł w II poł. VI w. i został pochowany w klasztorze. Prawosławna hagiografia nazywa go „założycielem Gruzińskiej Tebaidy[a]” i zalicza do patronów Gruzji[8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tebaida, pustynny region w starożytnym Egipcie, w pierwszych wiekach chrześcijaństwa była miejscem, w którym osiedliła się znaczna liczba mnichów-pustelników. W literaturze prawosławnej do Tebaidy porównuje się tereny, w których funkcjonują większe grupy klasztorów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 34.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 37.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 40.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 53.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 54–55.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 56.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 57.
- ↑ J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. s. 58.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Charkiewicz: Gruzińscy święci. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2005. ISBN 83-920093-7-1.