Deng Tuo
| |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Deng Tuo (ur. 26 lutego 1912, zm. 18 maja 1966) – chiński dziennikarz i publicysta.
Do KPCh wstąpił w 1935. Pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego (od 1950) oraz redaktora naczelnego Renmin Ribao (od 1953). Odwołany ze stanowiska w 1958[1]. W latach 1954-1957 przewodniczył Federacji Dziennikarzy Chińskich. W 1959 został sekretarzem KPCh w Pekinie. W publikowanych artykułach i esejach krytykował pozbawioną realizmu politykę Mao Zedonga, często posługując się aluzjami historycznymi[2]. Po rozpoczęciu rewolucji kulturalnej aresztowany[3], represjonowany między innymi jako element antypartyjny. Popełnił samobójstwo[4]. Zrehabilitowany pośmiertnie w 1979 roku[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Bayer, Waldemar Dziak: Mao. Zwycięstwa, nadzieje, klęski. Warszawa: TRIO, 2007, s. 138. ISBN 978-83-7436-100-2.
- ↑ Jerzy Bayer, Waldemar Dziak: Mao. Zwycięstwa, nadzieje, klęski. Warszawa: TRIO, 2007, s. 194. ISBN 978-83-7436-100-2.
- ↑ Jerzy Bayer, Waldemar Dziak: Mao. Zwycięstwa, nadzieje, klęski. Warszawa: TRIO, 2007, s. 216. ISBN 978-83-7436-100-2.
- ↑ Jerzy Bayer, Waldemar Dziak: Mao. Zwycięstwa, nadzieje, klęski. Warszawa: TRIO, 2007, s. 296. ISBN 978-83-7436-100-2.
- ↑ Timothy Cheek: Propaganda and Culture in Mao's China: Deng Tuo and the Intelligentsia. Oxford: Oxford University Press, 1997, s. 294. ISBN 978-0-19-829066-7.