Diecezja pińsko-poleska

Diecezja pińsko-poleska
	; Cerkiew św. Barbary w Pińsku
Państwo	Polska
Siedziba	Pińsk
Data powołania	1922
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Biskup diecezjalny	ostatni: arcybiskup Aleksander (Inoziemcow)
	Dane statystyczne
Liczba wiernych	917 682
Liczba dekanatów	26
Liczba parafii	228
Liczba klasztorów	1
Powierzchnia	42 280 km²

Diecezja pińsko-poleska – działająca w latach 1922–1939 diecezja Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Diecezja była drugą (po warszawsko-chełmskiej) co do zajmowanej powierzchni, obejmowała 42 280 kilometrów kwadratowych^[1]. Obejmowała województwo poleskie i według danych z 1922 dzieliła się na 26 dekanatów, na terenie których działało 228 parafii i 98 placówek filialnych obsługiwanych przez 336 kapłanów^[2]. Według szacunków władz cerkiewnych na terenie diecezji zamieszkiwało 917 862 wiernych prawosławnych^[1]. Diecezji podlegał monaster św. Mikołaja w Mielcach^[3], włączony pod jej jurysdykcję w 1927 z diecezji wołyńskiej^[4].

Diecezja pińsko-poleska przestała istnieć w dotychczasowym kształcie po wybuchu II wojny światowej, gdy została włączona do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 377. ISBN 83-7431-046-4.
↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 99. ISBN 83-7431-046-4.
↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 151. ISBN 83-7431-046-4.
↑ U. Pawluczuk: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 151. ISBN 978-83-7431-127-4.
↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 209. ISBN 83-7431-046-4.

[autonazwa1-1] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 377. ISBN 83-7431-046-4.

[2] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 99. ISBN 83-7431-046-4.

[3] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 151. ISBN 83-7431-046-4.

[4] U. Pawluczuk: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 151. ISBN 978-83-7431-127-4.

[5] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 209. ISBN 83-7431-046-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Współczesny podział	białostocko-gdańska lubelsko-chełmska łódzko-poznańska przemysko-gorlicka warszawsko-bielska wrocławsko-szczecińska Prawosławny Ordynariat Wojska Polskiego Rio de Janeiro i Olinda-Recife
Diecezje w okresie II RP	grodzieńsko-nowogródzka pińsko-poleska warszawsko-chełmska wileńsko-lidzka wołyńska