Dionizy Poniatowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dionizy Poniatowski herbu Ciołek (ur. ok. 1750) – generał major w powstaniu kościuszkowskim, członek loży wolnomularskiej Świątynia Izis w 1821 roku[1].

Pochodził z drobnej szlachty z Mazowsza. W 1763 jako kadet rozpoczął służbę w gwardii koronnej. W 1767 chorąży, w 1782 kapitan. Od 1792 pułkownik i dowódca pułku (awans z majora na pułkownika 19 czerwca 1792). Wziął udział w wojnie przeciwko interwencji rosyjskiej. Pozostał w służbie pod rządami targowiczan. w sprzysiężeniu insurekcyjnym nie uczestniczył, ale wiedział o jego istnieniu i swoim podwładnym oficerom nie przeszkadzał w pracach konspiracyjnych.

Po wybuchu insurekcji warszawskiej ruszył ze swoją jednostką do walki na ulicach Warszawy. W uznaniu zasług Tadeusz Kościuszko awansował go z pułkownika na generała majora, a jego oficerowie uzyskali awanse w uznaniu odwagi i męstwa. Potem dowódca dywizji na Pradze. Walczył w korpusie gen. Karola Sierakowskiego po raz ostatni w bitwie pod Maciejowicami

W 1795 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 364.
  2. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 210.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dionizy_Poniatowski&oldid=55072355”