Disintegration
| Wydany |
2 maja 1989 |
|---|---|
| Nagrywany |
1988 (nagrywano w Outside Studios w Berkshire; miksowano w Rak Studio Three w Londynie) |
| Gatunek | |
| Długość |
72:27 |
| Wydawnictwo | |
| Producent | |
| Oceny | |
| Single z albumu Disintegration | |
| |
Disintegration – ósmy studyjny album zespołu The Cure, wydany w 1989. Dotarł do 12. miejsca listy Billboard 200.
Historia[edytuj | edytuj kod]
The Cure stali się mrocznym i tajemniczym zespołem we wczesnych latach 80. dzięki albumom takim jak Faith i Pornography. Zerwali z tym wizerunkiem dzięki lekkim popowym singlom takim jak „Let's Go to Bed” czy „The Lovecats” i towarzyszącym im teledyskom Tima Pope'a. Kolejne albumy, The Top, The Head on the Door i Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, kontynuowały eksperymenty popowe, aczkolwiek wszystkie trzy pokazywały elementy mroczniejszej strony Smitha, zarówno muzycznie, jak i lirycznie. Disintegration reprezentuje powrót do mrocznych stylów, ale ukazuje też ciągłe poszukiwania nowych pomysłów i brzmień[3][11].
Disintegration był pierwszym albumem The Cure nagranym z przeznaczeniem na CD, czego powodem był brak miejsca dla utworów „Last Dance” i „Homesick” na wydaniu winylowym. Wersja kompaktowa trwa ponad 71 minut, dużo więcej niż standardowy album rockowy. Połowa z dwunastu utworów trwa ponad 6 minut.
Album zadebiutował na 3. miejscu w Wielkiej Brytanii, a także powoli wspinał się na 12. miejsce podczas 55-tygodniowego pobytu na liście Billboardu w Stanach Zjednoczonych. 28 czerwca 1989 otrzymał złotą, a 20 października 1989 platynową płytę w USA. 1 lipca 2004 został albumem podwójnie platynowym.
W 1998 w odcinku South Parku pt. Mecha-Streisand, w którym gościnnie wystąpił Robert Smith, Kyle nazwał płytę Disintegration „najlepszym albumem wszech czasów”.
Album jest uważany za drugą część „trylogii” Roberta Smitha, składającej się ponadto z Pornography oraz Bloodflowers. W 2002 The Cure zagrali wszystkie trzy albumy w całości dla publiczności w Berlinie. Koncert ten został wydany na DVD jako Trilogy w 2003.
W 2003 album został sklasyfikowany na 326. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone[13].
W dniu 6 sierpnia 2010 wydano złożoną z trzech płyt wersję Deluxe.
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
Twórcy wszystkich utworów: Gallup, O’Donnell, Smith, Thompson, Tolhurst i Williams
- „Plainsong” – 5:12
- „Pictures of You” – 7:24
- „Closedown” – 4:16
- „Lovesong” – 3:29
- „Last Dance” – 4:42
- „Lullaby” – 4:08
- „Fascination Street” – 5:16
- „Prayers for Rain” – 6:05
- „The Same Deep Water as You” – 9:19
- „Disintegration” – 8:18
- „Homesick” – 7:06
- „Untitled” – 6:30
(Utwory „Last Dance” i „Homesick” znalazły się tylko na wydaniach CD i MC)
| Edycja rozszerzona, Rarities 1988–1989, CD 2 |
|---|
|
| Edcyja rozszerzona, Entreat Plus: Live at Wembley 1989, CD3 |
|---|
|
| Edycja rozszerzona, wydanie cyfrowe, Alternative Rarities: 1988-1989 |
|---|
|
Twórcy[edytuj | edytuj kod]
Autorem wszystkich tekstów jest Robert Smith. Album nagrywano w Outside Studios w Berkshire. Miksowano w Rak Studio Three w Londynie.
Instrumenty[edytuj | edytuj kod]
The Cure:
- Robert Smith – śpiew, gitara, instrumenty klawiszowe, sześciostrunowa gitara basowa
- Simon Gallup – gitara basowa, instrumenty klawiszowe
- Boris Williams – perkusja
- Porl Thompson – gitary
- Roger O’Donnell – instrumenty klawiszowe
- Laurence "Lol" Tolhurst – "inne instrumenty"
Produkcja i miksowanie[edytuj | edytuj kod]
- produkcja – Robert Smith, David M. Allen
- inżynieria – David M. Allen, Robert Smith
- inżynier pomocniczy w Outside Studios – Richard Sullivan
- inżynier pomocniczy w Rak Studio Three – Roy Spong
Pozycje na listach[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Singel | Lista | Pozycja |
|---|---|---|---|
| 1989 | "Fascination Street" | Billboard Hot 100 | 46 |
| 1989 | Mainstream Rock Tracks | 24 | |
| 1989 | Modern Rock Tracks | 1 | |
| 1989 | Hot Dance Music/Club Play | 7 | |
| 1989 | Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales | 13 | |
| 1989 | "Lovesong" | Billboard Hot 100 | 2 |
| 1989 | Modern Rock Tracks | 2 | |
| 1989 | Hot Dance Music/Club Play | 8 | |
| 1989 | "Lullaby" | Billboard Hot 100 | 74 |
| 1989 | Modern Rock Tracks | 23 | |
| 1989 | Hot Dance Music/Club Play | 31 | |
| 1990 | "Pictures of You" | Billboard Hot 100 | 71 |
| 1990 | Modern Rock Tracks | 19 | |
| 1990 | Hot Dance Music/Club Play | 33 |
Certyfikacje[edytuj | edytuj kod]
| Kraj | Certyfikacja | Sprzedaż |
|---|---|---|
| Stany Zjednoczone | 2x Platyna | 2,300,000 |
| Wielka Brytania | Złota | 200,000 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b The Cure – Disintegration. Discogs. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ The Cure – Disintegration. Album of the Year. [dostęp 2023-12-13]. (ang.).
- ↑ a b Stephen Thomas Erlewine: Disintegration – The Cure. AllMusic. [dostęp 2023-12-13]. (ang.).
- ↑ Douglas Wolk: The Cure: Disintegration. Blender. [dostęp 2023-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-06)]. (ang.).
- ↑ Steve Johnson: The CureDisintegration (Elektra). Chicago Tribune. [dostęp 2023-12-13]. (ang.).
- ↑ Robert Christgau: CG: cure
- ↑ Samantha Lopez: Classic Album Review: The Cure’s Disintegration Remains a Record for Hopeless Romantics of all Generations. Consequence of Sound. [dostęp 2023-12-13]. (ang.).
- ↑ Melissa Maerz: Disintegration: Deluxe Edition. Entertainment Weekly. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ Terry Atkinson: The Cure : More Love and Madness. Los Angeles Times. [dostęp 2023-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-07)]. (ang.).
- ↑ Nitsuh Abebe: Disintegration (Deluxe Edition): The Cure. Pitchfork. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ a b Michael Azzerad: The Cure: Disintegration : Music Reviews : Rolling Stone. [dostęp 2008-02-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-02)].
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 205. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Rolling Stone (USA) Lists – The Rolling Stone Top 500 Albums. rocklistmusic.co.uk. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).