Seventeen Seconds

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seventeen Seconds
Wykonawca albumu studyjnego
The Cure
Wydany

22 kwietnia 1980

Gatunek

post-punk, rock gotycki

Długość

35:40

Wydawnictwo

Fiction Records

Producent

Mike Hedges, Robert Smith

Oceny
Album po albumie
Boys Don’t Cry
(1980)
Seventeen Seconds
(1980)
Faith
(1981)
Single z albumu Seventeen Seconds
  1. A Forest
    Wydany: 8 kwietnia 1980

Seventeen Seconds – drugi album studyjny zespołu The Cure, wydany w kwietniu 1980 roku. Jest to jedyny album The Cure, na którym zagrał Matthieu Hartley.

Historia płyty[edytuj | edytuj kod]

Według krytyków, piosenki na Seventeen Seconds mają niejasne, często niepokojące teksty i „mroczne”, oszczędne, minimalistyczne melodie. Niektórzy recenzenci uważali, że album przedstawia o wiele dojrzalsze The Cure, które bardzo rozwinęło się muzycznie w przeciągu niespełna roku[7]. Płyta ma wiele minimalistycznych cech, m.in. pogłosowy, „daleki” śpiew oraz proste brzmienie instrumentów[5]. Robert Smith powiedział, że album został wyprodukowany szybko i z natchnieniem – napisał słowa i muzykę do większości utworów podczas dwóch okazji do tego. Większość muzyki została skomponowana przez Smitha w domu jego rodziców na organach Hammonda. Album sprzedał się stosunkowo dobrze.

Seventeen Seconds przez niektórych krytyków było chwalone, a przez innych zostało cierpko skrytykowane i nazwane „kolekcją soundtracków”. Jeden z recenzentów opisał album jako „smutne Cure, siedzące w zimnych pokojach, patrzące na zegarki”. Mimo zróżnicowanych ocen, w czasopismach pojawiało się wiele długich artykułów o zespole z licznymi zdjęciami Smitha bez makijażu, którego jeden z krytyków nazwał „alarmująco przystojnym”.

Jest to pierwsza płyta, której okładkę Smith mógł wybrać sam.

Do zespołu dołączył basista Simon Gallup i keyboardzista Matthieu Hartley. Gallup zastąpił Michaela Dempseya, którego linie basowe były, według Roberta Smitha, zbyt „ozdobne” i nie pasowały do dźwięku innych instrumentów. Gra Hartleya na syntezatorze wniosła nowe brzmienie do eterycznego klimatu zespołu, jednak Hartley pokłócił się ze Smithem o złożoność muzyki (Hartley lubił złożone melodie, natomiast Smith wolał pojedyncze nuty). Hartley odszedł z zespołu po wydaniu Seventeen Seconds.

W Wielkiej Brytanii album został wydany razem z płytą Faith jako Happily Ever After dostępne jako album jedno- i dwupłytowy.

W 2000 roku magazyn Q umieścił Seventeen Seconds na 65. miejscu listy 100 Najlepszych Brytyjskich Albumów wszech czasów.

Ponowne wydanie w 2005 roku[edytuj | edytuj kod]

Album Seventeen Seconds został ponownie wydany 25 kwietnia 2005 r. w Wielkiej Brytanii (26 kwietnia w Stanach Zjednoczonych) jako część serii płyt w wersji luksusowej. Nowe wydanie zawiera zremasterowaną wersję płyty na pierwszym dysku oraz dema i utwory grane na żywo na drugim dysku. Cztery z tych utworów zostały nagrane przez jednorazowy projekt pod nazwą Cult Hero – grupę grającą rock w stylu lat 70. (piosenki Easy Cure), której głównym wokalistą był listonosz Smitha, Frank Bell. Drugi dysk zawiera inne wersje (dema lub wykonania na żywo) wszystkich dziesięciu utworów z pierwszego dysku. Na dysku nie ma żadnych wcześniej niepublikowanych piosenek.

Istnieje również nowe jednopłytowe wydanie. W Wielkiej Brytanii zostało wydane 5 września 2005 roku, a w Stanach Zjednoczonych 4 kwietnia 2006 roku. Płyta zawiera oryginalny album, ale nie zawiera dodatkowego dysku. Płyta została wydana w standardowej wersji, w opakowaniu typu jewel case, a nie w digipaku. W niektórych krajach płyta Deluxe Edition stała się przedmiotem kolekcjonerskim – została wycofana z produkcji, a zastąpiła ją bardziej ekonomiczna jednopłytowa wersja.

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie utwory napisane przez Smitha, Gallupa, Hartleya i Tolhursta.

Oryginalne wydanie z 1980 roku[edytuj | edytuj kod]

  1. „A Reflection” (instrumentalny) – 2:09
  2. „Play for Today” – 3:39
  3. „Secrets” – 3:20
  4. „In Your House” – 4:07
  5. Three” – 2:36
  6. „The Final Sound” (instrumentalny) – 0:53
  7. A Forest” – 5:55
  8. „M” – 3:03
  9. „At Night” – 5:54
  10. „Seventeen Seconds” – 4:02

Wydanie deluxe z 2005 roku[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy dysk[edytuj | edytuj kod]

Oryginalny album, jak wyżej

Drugi dysk[edytuj | edytuj kod]

  1. I'm a Cult Hero” (winylowy singel grupy Cult Hero) – 2:59
  2. I Dig You” (winylowy singel grupy Cult Hero) – 3:40
  3. „Another Journey by Train” (instrumentalne domowe demo) – 3:12
  4. „Secrets” (instrumentalne domowe demo) – 3:40
  5. „Seventeen Seconds” (na żywo) – 3:59
  6. „In Your House” (na żywo) – 3:32
  7. „Three” (alternatywny studyjny mix) – 2:45
  8. „I Dig You” (Cult Hero na żywo) – 3:36
  9. „I'm a Cult Hero” (Cult Hero na żywo) – 3:21
  10. „M” (na żywo) – 2:56
  11. „The Final Sound” (na żywo) – 0:26
  12. „A Reflection” (na żywo) – 1:39
  13. „Play for Today” (na żywo) – 3:46
  14. „At Night” (na żywo) – 5:37
  15. A Forest” (na żywo) – 6:28

Twórcy[edytuj | edytuj kod]

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Seventeen Seconds. allmusic.com. [dostęp 2012-09-19]. (ang.).
  2. Douglas Wolk: The Cure: Seventeen Seconds. Blender. [dostęp 2023-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-23)]. (ang.).
  3. Tom Sinclair: EW reviews the latest album reissues. Entertainment Weekly. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
  4. Adam Sweeting: The Cure, Seventeen Seconds. The Guardian. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
  5. a b Nitsuh Abebe: Seventeen Seconds, Faith, Pornography. Pitchfork, 2005-05-12. [dostęp 2012-09-19]. (ang.).
  6. (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 205. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
  7. Kent, Nick. Recenzja Seventeen Seconds. NME. 26 kwietnia 1980

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]