Przejdź do zawartości

Drugi rząd Nadżiba Mikatiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rząd Nadżiba Mikatiego – rząd Republiki Libańskiej utworzony w czerwcu 2011 roku przez stronnictwa polityczne, związane z prosyryjskim Hezbollahem.

Powstanie

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2011 roku ministrowie z Sojuszu 8 Marca i reprezentant prezydenta Michela Sulaimana opuścili rząd jedności narodowej, kierowany przez Sada al-Hariririego[1][2]. 25 stycznia prezydent Libanu powierzył misję sformowania nowego rządu Nadżibowi Mikatiemu, popieranemu przez Hezbollah i jego sojuszników (szyicki Ruch Amal, chrześcijański Blok Zmian i Reform, druzyjską Socjalistyczną Partię Postępu oraz opozycyjnych sunnitów). Nadżib Mikati, przedsiębiorca, centrowy polityk i zwolennik współpracy z Syrią uzyskał poparcie 65 z 128 członków Izby Deputowanych[3].

Nowy premier napotkał duże trudności w tworzeniu rządu ze względu na bojkot ze strony polityków Sojuszu 14 Marca oraz rywalizację przy obsadzaniu poszczególnych tek ministerialnych[4].

13 czerwca, po prawie pięciu miesiącach od nominacji Nadżib Mikati ogłosił skład rządu. W trzydziestoosobowym gabinecie trzy miejsca przeznaczono dla ministrów prezydenckich, sześć dla osób związanych z premierem, trzy dla członków SPP Walida Dżumblatta, zaś osiemnaście tek ministerialnych objęli przedstawiciele Sojuszu 8 Marca (w tym aż dziesięć z Bloku Zmian i Reform pod przywództwem Michela Aouna). Zgodnie z zasadą konfesjonalizmu równą liczbę miejsc w gabinecie otrzymali muzułmanie i chrześcijanie (po piętnaście). Jednak sunnici otrzymali siedem miejsc stanowisk, a szyici jedynie pięć (tradycyjnie przysługuje im taka sama liczba miejsc)[5][6][7]. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich rządów libańskich w gronie ministrów nie znalazła się żadna kobieta[8]. Wkrótce po ogłoszeniu nominacji druzyjski lider Talal Arslan zrezygnował ze stanowiska sekretarza stanu, niezadowolony ze składu rządu[9].

Gabinet Nadżiba Mikatiego został wsparty przez nowego patriarchę maronickiego, Biszarę Butrosa al-Rai’ego, który zwrócił się do społeczeństwa by dać rządowi szansę[10]. Natomiast chrześcijańscy liderzy opozycji zarzucają nowemu rządowi, że jest zdominowany przez Syrię i Hezbollah[11].

7 lipca 2011 r. rząd Nadżiba Mikatiego uzyskał wotum zaufania. Wsparło go 68 deputowanych, spośród 128 członków libańskiego parlamentu. Większość członków opozycyjnego Sojuszu 14 Marca opuściło salę obrad. Nie było również byłego premiera, Sada al-Haririrego, który w obawie o własne bezpieczeństwo pozostał w Paryżu[12][13].

Skład

[edytuj | edytuj kod]
Stanowisko Imię i nazwisko Wyznanie Powiązania polityczne
Premier Nadżib Mikati Sunnita    
Min. finansów Mohammad Safadi Sunnita     premier Mikati
Min. edukacji Hassan Dijab Sunnita     premier Mikati
Sekretarz stanu Ahmad Karami Sunnita     premier Mikati
Min. informacji Walid Daouk Sunnita     premier Mikati
Min. sportu i młodzieży Fajsal Karami Sunnita     Arabska Partia Wyzwolenia
Min. ds. uchodźców Alaaddin Terro Sunnita     Socjalistyczna Partia Postępu
Min. rolnictwa Hussein Hadżdż Hassan Szyita     Hezbollah
Min. ds. reformy administracji Mohammed Fneisz Szyita     Hezbollah
Min. spraw zagranicznych Adnan Mansur Szyita     Ruch Amal
Min. zdrowia Ali Hassan Chalil Szyita     Ruch Amal
Sekretarz stanu Ali Kansuh Szyita     Syryjska Partia Socjal-Nacjonalistyczna
Min. robót publicznych i transportu Ghazi al-Aridi Druz     Socjalistyczna Partia Postępu
Min. spraw socjalnych Wael Abu Faour Druz     Socjalistyczna Partia Postępu
Sekretarz stanu Talal Arslan (rezygnacja) Druz     Libańska Partia Demokratyczna
Min. spraw wewnętrznych Marwan Szarbel Katolik-Maronita     prezydent Sulaiman / WRP
Min. środowiska Nazim al-Churi Katolik-Maronita     prezydent Sulaiman
Min. sprawiedliwości Szakib Kortbawi Katolik-Maronita     Wolny Ruch Patriotyczny
Min. turystyki Fadi Abboud Katolik-Maronita     Wolny Ruch Patriotyczny
Min. energii i wody Dżubran Bassil Katolik-Maronita     Wolny Ruch Patriotyczny
Sekretarz stanu Salim Karam Katolik-Maronita     Marada
Wicepremier Samir Mokbel Prawosławny     prezydent Sulaiman
Min. ekonomii i handlu Nicolas Nahhas Prawosławny     premier Mikati
Min. kultury Gaby Layoun Prawosławny     Wolny Ruch Patriotyczny
Min. obrony Fajez Ghosn Prawosławny     Marada
Min. pracy Szarbel Nahhas Katolik-Melchita     Wolny Ruch Patriotyczny
Min. telekomunikacji Nicolas Sehnawi Katolik-Melchita     Wolny Ruch Patriotyczny
Min. ds. parlamentu Nicolas Fattusz Katolik-Melchita     Niezależny/Sojusz 8 Marca
Min. przemysłu Wreż Sabondżjan Prawosławny Ormianin     Dasznak
Sekretarz stanu Panos Mandżjan Prawosławny Ormianin     Dasznak

Zmiany w składzie:

  • 18 lipca 2011 roku, po rezygnacji Talala Arslana, nowym sekretarzem stanu został związany z poprzednikiem Marwan Chajr ad-Din[14].
  • 24 lutego 2012 roku, po rezygnacji Szabela Nahhasa, tekę ministra pracy objął Salim Dżereissati[15].

Dymisja

[edytuj | edytuj kod]

22 marca 2013 premier Nadżib Mikati złożył dymisję swojego gabinetu[16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hizbollah will not support Lebanon’s Hariri. www.telegraph.co.uk, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
  2. Sytuacja w Libanie po upadku rządu Saada Haririego. www.bbn.gov.pl, 11 lutego 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
  3. Liban bliżej przepaści gdy Hezbollah zaznacza swoją siłę. www.stosunkimiedzynarodowe.info, 27 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
  4. Update on Lebanon cabinet formation. www.yalibnan.com, 5 maja 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
  5. Większość Hezbollahu w nowym gabinecie Libanu. www.bliskiwschod.info, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
  6. Polska The Times: Liban ma nowy rząd. Po pięciu miesiącach negocjacji. www.polskatimes.pl, 13 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
  7. The Daily Star Lebanon: Mikati forms 30-member Lebanon Cabinet. 13 czerwca 2011. [dostęp 2017-09-17]. (ang.).
  8. Aoun: We did not have any women candidates to nominate. www.yalibnan.com, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
  9. Arslans resignation accepted. www.yalibnan.com, 15 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
  10. Patriarcha Maronitów wspiera nowy rząd Libanu. www.ekumenizm.pl, 20 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
  11. Geagea: How can Christians benefit from restoring Syria’s hegemony over Lebanon. www.yalibnan.com, 17 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-21)]. (ang.).
  12. Mikati’s cabinet secures Vote of Confidence. www.yalibnan.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).
  13. Lebanese government wins confidence vote. www.nowlebanon.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).
  14. Kheireddine appointed as new state minister. www.nowlebanon.com, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-07-25]. (ang.).
  15. Salim Jreissati new labor minister, Cabinet Monday. www.dailystar.com.lb, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (ang.).
  16. Lebanese PM announces resignation of his government. www.dailystar.com.lb, 22 marca 20131. [dostęp 2013-03-31]. (ang.).