Diuranian amonu
| ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
(NH | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
624,13 g/mol | |||||||||||||||||
| Wygląd |
czerwono-żółty, bezpostaciowy proszek[2] lub żółte, krystaliczne ciało stałe[1] | |||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||
Diuranian amonu, ADU, (NH
4)
2U
2O
7 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy diuranianów. W warunkach standardowych jest czerwono-żółtym, bezpostaciowym proszkiem[2] lub żółtym, krystalicznym ciałem stałym[1].
Otrzymywany przez wprowadzenie do roztworu azotanu uranylu roztworu węglanu amonu, szczawianu amonu lub amoniaku[1].
Stosowany jako półprodukt do otrzymywania tlenków uranu na skalę przemysłową, z uwagi na rozkładanie się do UO
3 (w temperaturze 600–800 °C) lub U
3O
8 (w 800–1000 °C). W chemii analitycznej służy do oddzielania uranu od innych jonów[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Encyklopedia Techniki. Energia jądrowa, Jan Zienkiewicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1970, s. 16, OCLC 749254506.
- ↑ a b c d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-48, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
- ↑ Związki uranu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2017-09-11] (ang.).