Działo górskie Hotchkiss kal. 1,65-cala
 Działo 1,65-calowe Hotchkissa | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Hotchkiss Ordnance Co. |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
42 mm |
| Długość lufy |
116,74 cm (lufy) |
| Donośność |
3200 m |
| Prędkość pocz. pocisku |
396 m/s |
| Masa |
164,20 kg |
Działo górskie Hotchkiss kal. 1,65-cala było produkowane przez francuską firmę Hotchkiss Ordnance Co. pod koniec XIX wieku.
Podobnie jak inne typy dział górskich mogło one być łatwo rozkładane na części o masie umożliwiającej transport na grzbietach zwierząt jucznych. Ta cecha powodowała, że 1,65-calowe działo Hotchkissa było doskonałą bronią dla oddziałów kawalerii.
Obsługa działa Hotchkissa składała się z dowódcy i pięciu żołnierzy. Działo po rozłożeniu było przewożone na grzbiecie dwóch mułów, dodatkowe muły przewoziły amunicję (72 naboje każdy).
W latach 1876-1896 rząd amerykański zakupił we Francji około 56 dział tego typu. Zastąpiły one znajdujące się na uzbrojeniu kawalerii odprzodowe 12-funtowe działa górskie. Już w 1877 r. pierwsze działo zostało użyte bojowo podczas walk z Indianami Nez Perce. W 1890 roku cztery działa 1,65 cala zostały użyte przez 7 Pułk Kawalerii Armii Stanów Zjednoczonych podczas masakry nad strumieniem Wounded Knee. W następnych latach kawaleria używała dział 1,65-calowych w czasie walk z Hiszpanami na Kubie w 1898 roku i późniejszych walk na zaanektowanych Filipinach.
Działo Hotchkissa było bronią cenioną przez żołnierzy, celną i z powodu niskiej masy łatwą do przetaczania. Mały kaliber powodował jednak że niemożliwe było skonstruowanie dla działa 1,65-calowego szrapnela. Wadą było także przemieszczanie się działa po każdym strzale, co powodowało konieczność korygowania punktu celowania co kilka strzałów. Była to jednak wada typowa dla wszystkich dział pozbawionych oporopowrotnika.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Działo Hotchkissa było bronią odtylcową, ładowaną amunicją scaloną. Materiałem miotającym był początkowo proch czarny, później łuski elaborowano prochem bezdymnym. Początkowo zapłonnik był umieszczany przed strzałem w specjalnym gnieździe zamka, a w dnie łuski znajdował się otwór zasłonięty cienką przesłoną. Powstałe w wyniku inicjacji zapłonnika płomienie przedostawały się specjalnym kanałem w zamku, przepalały przesłonę i powodowały zapłon materiału miotającego. Później zastosowano naboje z zapłonnikiem klasycznie umieszczonym w dnie łuski. Łoże kołowe, średnica kół 95 cm.
Z działa można było wystrzelić dwa rodzaje pocisków:
- granat odłamkowo-burzący z zapalnikiem uderzeniowym (masa granatu 0,91 kg).
- kartacz zawierający 30 metalowych kul (stosowany głównie w samoobronie)