Przejdź do zawartości

Działko Typ 99

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Działko Typ 99
Ilustracja
Działka Typ 99-1 i 99-2
Państwo

 Japonia

Rodzaj

działko lotnicze

Historia
Produkcja

1939–1945[1]

Dane techniczne
Kaliber

20 mm

Nabój

20x72RB[1] (działko Typ 99-1)
20x101RB[1] (działko Typ 99-2)

Magazynek

bębnowy, 30, 45, 60 i 100[1] (działko Typ 99-1)
bębnowy, 30, 45, 60 i 100[1][2] (działko Typ 99-2)

Taśma nabojowa

taśma (tylko model 4)[1]

Wymiary
Długość

1331–1653 mm[1] (działko Typ 99-1)
1890 mm (działko Typ 99-2)
1855 mm (model 4)[1][2]

Długość lufy

810 mm[2]

Masa
karabinu właściwego

23,2–30 kg[1][2] (działko Typ 99-1)
33,5–37,5 kg (działko Typ 99-2)
38,5 kg (model 4)[1][2]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

600 m/s[1] (działko Typ 99-1)
750 m/s (działko Typ 99-2)
760 m/s (model 4)[1]

Szybkostrzelność teoretyczna

520–550 strz./min[1] (działko Typ 99-1)
480–500 strz./min (działko Typ 99-2)
620 strz./min (model 4)[1]

Zasięg skuteczny

800–1000 m[3]

Działko Typ 99 (karabin maszynowy Marynarki Typ 99) – działko lotnicze kalibru 20 mm używane w samolotach Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej w okresie II wojny światowej. Produkowane w wersjach Typ 99-1 i Typ 99-2. Działko bazowało na licencyjnym Oerlikonie FF.

W Cesarskiej Marynarce Wojennej wszystkie automatyczne karabiny i działka lotnicze bez względu na ich kaliber określane były mianem kijuu (skrót od kikan juu czy „karabin maszynowy”), dalsze oznaczenie to rok wprowadzenia do służby i pokazywało dwie ostatnie cyfry roku według kalendarza japońskiego (2599 – 1939 w kalendarzu gregoriańskim)[4]. W przypadku wprowadzenia modyfikacji w wyniku których powstał nowy model tej samej broni otrzymywała ona oznaczenie gata („model”), mniejsze modyfikacje w ramach tego samego modelu oznaczane były słowem kai (kaizo – „modyfikacja”, „zmiana”), na przykład oznaczenie 99 shiki 3 gata kai 2 jest tłumaczone jako „typ 99, model 3, druga modyfikacja”[4].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1935 japońska Marynarka zakupiła przez podstawione osoby trzecie po kilka egzemplarzy działek Oerlikona FF F, FF L i FF S, które zostały zbadane i bardzo wysoko ocenione[5]. W 1937 utworzono przedsiębiorstwo Dainihon Heiki KK, które dzięki pomocy Marynarki zakupiło licencje do budowy wszystkich trzech działek[5]. Od 1939 przedsiębiorstwo Dainihon Heiki prowadziło już produkcję seryjną na dużą skalę[1].

Nazewnictwo produkowanych w Japonii oerlikonów FF F przeszło przez kilka zmian; pierwsze działa znane były jako „E shiki 1 gata” (wzór E, model 1 – „E” to skrót od „Erikon”, japońskiej pisowni Oerlikona), następnie znane były jako „E shiki 1 gou”, a do służby weszły już pod oznaczeniem „Typ 99-1” („99” to rok produkcji – zobacz wyżej, a „1” to pierwszy rodzaj takiego działka, w tym samym roku do produkcji, a później do służby weszło działko Typ 99-2)[1].

Z kolei pierwsze produkowane w Japonii oerlikony FF L były znane jako „E shiki 2 gata” (wzór E, model 2 – „E” to skrót od „Erikon”), następnie znane były jako „E shiki 2 gou”, a do służby weszły pod oznaczeniem „Typ 99-2”

Działko Typ 99-1 produkowane było w wersji stałej i ruchomej, wersja ruchoma było nieco cięższa (z powodu dodatkowych akcesoriów) i dłuższa (tłumik płomieni i inne)[1][3].

W czasie wojny działka Typ 99-1 były wielokrotnie modernizowane, wersja nieruchoma działka miała cztery różne modele (gata), wersja ruchoma miała przynajmniej dwa modele, każdy z dwoma modyfikacjami (kai)[1][3].

Działka Typ 99-1 z powodu stosunkowo niskiej prędkości wylotowej pocisków miały dość zakrzywioną trajektorię lotu i działka tego typu nie było początkowo lubiane przez pilotów[1].

Działko Typ 99-2 produkowane było w tylko wersji stałej – nieruchomej w myśliwcach lub ruchomej w wieżyczkach mechanicznych, nie produkowano wersji ruchomej, obsługiwanej ręcznie jak w przypadku działka Typ 99-1[1]. Działko używane było także w instalacjach typu Schräge Musik w myśliwcach nocnych takich jak Yokosuka D4Y2 i Nakajima J1N1-S[6][7].

W czasie wojny działka Typ 99-2 były wielokrotnie modernizowane, produkowano przynajmniej pięć wersji (gata) działka[1]. Wersja piąta została przyjęta do służby w maju 1945 i być może nie została użyta bojowo, wersja czwarta miała zmieniony mechanizm buforu zamka z kilkoma bardzo silnymi sprężynami i większą szybkostrzelność[1]

Działka Typ 99-1 używane były między innymi w takich samolotach jak[8]:

Działka Typ 99-2 w znacznej mierze zastąpiło działko Typ 99-1 i używane były między innymi w takich samolotach jak[8]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 130.
  2. a b c d e A.G. Williams: Rapid Fire. s. 239.
  3. a b c René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 531.
  4. a b Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 126.
  5. a b Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 129.
  6. Robert C. Mikesh: Japanese Aircraft Equipment 1940–1945. s. 131-3.
  7. A.G. Williams: Rapid Fire. s. 175-6.
  8. a b A.G. Williams: Rapid Fire. s. 172.
  9. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 306.
  10. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 313.
  11. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 357.
  12. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 386-387.
  13. a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 320.
  14. a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 376.
  15. a b René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 422.
  16. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 439.
  17. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 467-8.
  18. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 395-6.
  19. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 287.
  20. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 291.
  21. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 387.
  22. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 396.
  23. René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 460.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Anthony G. Williams: Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon and Heavy Machine Guns for Armies, Navies, and Air Forces. Airlife Publishing, Ltd, 2000. ISBN 978-1840371222.