Dzwonkówka łąkowa
,_to_serve_as_an_atlas_to_the_%22Handbook_of_British_Fungi%22_(Pl._329)_(8723361136).jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
dzwonkówka łąkowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Entoloma ameides (Berk. & Broome) Sacc. Syll. fung. (Abellini) 5: 686 (1887) | |
Dzwonkówka łąkowa (Entoloma ameides (Berk. & Broome) Sacc.) – gatunek grzybów z rodziny dzwonkówkowatych (Entolomataceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Entoloma, Entolomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten opisali w 1865 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broomenadając mu nazwę Agaricus ameides. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1887 r. Pier Andrea Saccardo, przenosząc go do rodzaju Entoloma[1].
- Agaricus ameides Berk. & Broome 1865
- Entoloma ameides var. tenue Arnolds & Noordel. 2004
- Nolanea ameides (Berk. & Broome) P.D. Orton, 1991
- Rhodophyllus ameides (Berk. & Broome) Quél. 1886[2].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 12–55 mm, początkowo stożkowo-wypukły, stożkowaty lub półkulisty, potem rozszerzający się, z brzegiem początkowo podwiniętym, potem prostym. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym prześwitująco prążkowany do połowy promienia, matowy, blado izabelowo-ochrowy, szarawo ochrowy do szaro brązowego, w stanie suchym blednący, gładki, nagi, błyszczący[4].
W liczbie 20-35, l = 1-3, umiarkowanie gęste, prawie wolne, rzadko przyrośnięte, wypukłe do brzuchatych, jasnoszare, potem różowe, na końcu ciemno czerwonawo brązowe lub czerwonoszare. Ostrza tej samej barwy[4].
Wysokość 30–90 mm, grubość 2-8, cylindryczny lub wyraźnie rozszerzony ku podstawie, prosty lub wygięty, blady izabelowo-ochrowy jak suchy kapelusz, wzdłużnie włóknisty prążkowany[4].
W części zewnętrznej tej samej barwy co skórka, wewnątrz blady. Zapach mocny, przypominający octan amylu i Hebeloma sacchariolens, czasem słaby, w zależności od temperatury. Smak nieprzyjemny, zjełczały lub mydlany[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 9,5–10,5(–11) x 7–8 µm, Q=1,15–1,4, subizodiametryczne do heterodiametrycznych, 5–6–kątne w widoku z boku. Podstawki 4–, rzadko 2–zarodnikowe, ze sprzążkami. Krawędź blaszki płodna. Brak cystyd. Skórka zbudowana z wąskich, cylindrycznych strzępek o szerokości 1,5–6 µm. Pigment blady, drobno inkrustujący strzępki kapelusza. Sprzążki obecne w hymenium, gdzie indziej rzadkie lub ich brak[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Afryce. Najwięcej stanowisk podano w Europie[5]. W Polsce do 2003 r. podano tylko jedno stanowisko. Według W. Wojewody częstość występowania i stopień zagrożenia tego gatunku nie są znane. Znajduje się na czerwonych listach gatunków zagrożonych w Niemczech, Norwegii i Holandii[3].
Grzyb naziemny. Występuje na łąkach wśród traw[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-02-05] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-02-05] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e M.E. Noordeloos, Entoloma, „Fungi Europaei, s. 1”, 5, Mycobank, 1992, s. 1–760 [dostęp 2023-02-05] (ang.).
- ↑ Występowanie Entoloma ameides na świecie (mapa) [online] [dostęp 2023-02-05] (ang.).