Przejdź do zawartości

Edward de Virion

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward de Virion
Red
kapral podchorąży kapral podchorąży
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1924
Rudawa

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 1993
RPA

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Krajowa
Polskie Siły Zbrojne
 British Army

Formacja

Intelligence Corps

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami

Edward de Virion h. Leliwa, ps. „Red” (ur. 21 stycznia 1924 w Rudawie, zm. 23 kwietnia 1993 w Południowej Afryce) – polski i brytyjski wojskowy, działacz polonijny, przewodniczący Rady Polonii RPA.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Włodzimierza Izydora „Dziuk” de Virion h. Leliwa (1896–1974) i Ireny bar. Brunnow h. Trzy Belki (1897–1979). Był starszym bratem Anny Zofii po mężu Starowiejskiej (1925–1999), Jerzego Andrzeja (1927–1985), ps. „Jarek”, i Stanisława Gustawa (1928–2007), ps. „Gustaw”[1].

W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej. W stopniu kaprala podchorążego walczył w powstaniu warszawskim, w szeregach 1. kompanii Zgrupowania Bartkiewicz. Po powstaniu trafił do niewoli niemieckiej (nr jeniecki 140149)[2]. Po uwolnieniu był podchorążym 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, a później żołnierzem jednostek specjalnym wojska brytyjskiego (Intelligence Corps).

W 1962 zamieszkał w Republice Południowej Afryki, gdzie przez kilka dziesięcioleci stał na czele Rady Polonii.

Został odznaczony przez Rząd RP na uchodźstwie Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz w 1976 Złotym Krzyżem Zasługi[3].

Był mężem Marii Adeli Jolanty z Chacińskich h. Rawicz (ur. 1929), córki Józefa. Ich synami są Robert (ur. 1968) i Jerzy Józef (ur. 1970)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Edward «Red» de Virion h. Leliwa M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-09-11].
  2. Powstańcze Biogramy - Edward de Virion [online], www.1944.pl [dostęp 2024-09-11] (pol.).
  3. Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 6 z 31 grudnia 1976. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]