Przejdź do zawartości

Egoku Dōmyō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Egoku Dōmyō
慧極道明
Data i miejsce urodzenia

1632
Nagato

Data śmierci

1721

Szkoła

ōbaku

Linia przekazu
Dharmy zen

Yinyuan Longqi

Nauczyciel

Mu’an Xingtao

Zakon

zen

Egoku Dōmyō (jap. 慧極道明; ur. 1632, zm. 1721) – japoński mistrz zen szkoły ōbaku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ówczesnej prowincji Nagato. Był piątym dzieckiem w rodzinie Oda, którzy związani byli z lokalnym daimyō prowincji Nagato. Matka zmarła, gdy był małym dzieckiem i jego wychowaniem zajął się wujek. Gdy miał 9 lat został posłany do małej świątyni szkoły rinzai. W wieku 17 lat przeszedł ceremonię tonsurową (postrzyżyn).

W 1650 roku usłyszał, że spadkobierca mistrza Yinyuana Longqi Yelan Xinggue (16131651) przybywa do Japonii, więc wybrał się do Nagasaki, aby go powitać. Po drodze w zajeździe spotkał mistrza Daozhe Chaoyuana (16021662), dołączył do niego i razem weszli na spotkanie z mistrzem Yelanem do klasztoru Sōfuku. Egoku spędził w tym klasztorze 3 lata. Po usłyszeniu, że któryś z chińskich kupców powiedział, iż japońscy mnisi dlatego praktykują w klasztorach chińskich, gdyż w nich nie ma głodu, oburzony oszczerstwem odszedł z tego klasztoru. Przez kilka miesięcy prowadził wędrowne i ascetyczne życie, żeby zadać kłam oszczerstwu i powrócił do klasztoru[1].

Gdy w 1662 roku umierał mistrz Daozhe, poinstruował swoich uczniów, aby szukali nauk zen u mistrza Yinyuana. W 1663 roku Egoku wraz z grupą około 20 uczniów zostali uczniami Yinyuana lub Mu’ana Xingtao. W 1665 roku przyjął wskazania na ceremonii ordynacyjnej szkoły ōbaku (sandan kaie). Wziął udział w kilku letnich i zimowych odosobnieniach medytacyjnych. Przez jakiś czas był także uczniem Jifeia Ruyi[1].

W 1671 roku Egoku otrzymał potwierdzenie oświecenia (inka) od mistrza Mu’ana. W 1674 roku otrzymał szatę. Był drugim spadkobiercą mistrza Mu’ana.

Wybudował lub odbudował 12 klasztorów i świątyń, w tym swój główny klasztor Hōun w prowincji Kawachi. Był także od 1687 roku opatem Zuishō-ji, najważniejszego klasztoru szkoły w Edo, posiadającego platformę ordynacyjną (kaidan). Było to wtedy najwyższe stanowisko dostępne Japończykowi w szkole ōbaku. W 1691 roku na ceremonii sandan kaie przekazał wskazania ponad 2000 ludzi.

Oprócz przyczynienia się do materialnego rozwoju szkoły poprzez budowę czy odbudowę klasztorów i świątyń, olbrzymie zasługi położył także w zasobach ludzkich. Miał 42 spadkobierców Dharmy i jest uważany za patriarchę linii przekazu shōringe-ha.

Mistrz zen Egoku Dōmyō zmarł w 1721 roku w wieku 90 lat.

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  1. Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom.
  2. Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Helen J. Baroni. Obaku Zen. s. 79.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
  • Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai’i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.