Tetsugen Dōkō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tetsugen Dōkō
鉄眼道光
Data i miejsce urodzenia

1630
Mashiki

Data i miejsce śmierci

1682
Zuiryū-ji

Szkoła

ōbaku

Linia przekazu
Dharmy zen

Yinyuan Longqi

Nauczyciel

Mu’an Xingtao

Zakon

zen

Tetsugen Dōkō (jap. 鉄眼 道光 ur. 12 lutego 1630, zm. 27 kwietnia 1682) – japoński mistrz zen szkoły ōbaku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rejonie Mashiki w prowincji Higo (obecnie teren miasta Uki w prefekturze Kumamoto) w rodzinie kapłańskiej o nazwisku Saeki. Jego ojciec służył jako świątynny mnich (shasō) w lokalnej świątyni Hachiman-gū.

W wieku 13 lat Tetsugen wziął udział w ceremonii tonsurowej (postrzyżyn) w pobliskiej świątyni szkoły Jōdo-shinshū. Wkrótce został uczniem znanego nauczyciela tej tradycji - Saigina (1605-1663). Gdy Saigin przeniósł się 1647 roku do Kioto, Tetsugen udał się tam za nim. Rozpoczął kilkuletnie studia w seminarium tej szkoły[a][1].

W 1654 (lub 1655) roku Tetsugen zerwał kontakty z Jōdo-shinshū, częściowo z powodu sekciarskiej dysputy, która doprowadziła do chwilowego zamknięcia seminarium. Jego nauczyciel został zwolniony, a następnie skazany na zesłanie. Tetsugen opuścił w 1655 roku Kioto i powrócił na rodzinną wyspę Kiusiu. Prawdopodobnie w okresie studiowania był człowiekiem żonatym, co było dopuszczalne wtedy tylko w tej szkole. Zapewne też takie swobodne rozumienie reguł monastycznych było główną przyczyną jego odejścia[2].

Gdy dowiedział się o przybyciu do Nagasaki mistrza Yinyuana Longqi, udał się do tego miasta i dostał się do zgromadzenia prowadzonego przez tego mistrza w klasztorze Kōfuku. Tym samym Tetsugen znalazł się w grupie wczesnych uczniów japońskich, którzy byli prowadzeni przez Mu’ana Xingtao, po opuszczeniu Kioto przez Yinyuana. Tetsugen odrzucił wtedy nauki Mu’ana i przez krótko praktykował u Yinyuana w Tonda. Jednak wkrótce powrócił do Kōfuku-ji i formalnie został uczniem Mu’ana. Nieco później wziął udział w odosobnieniu medytacyjnym prowadzonym przez Jifeia Ruyi. Tak więc praktykował on u wszystkich trzech założycieli szkoły ōbaku[2].

W 1676 roku otrzymał od mistrza Mu’ana przekaz Dharmy.

W szkole ōbaku znalazł także sprzyjającą atmosferę i pojętnych słuchaczy dla swojego wielkiego projektu związanego ze świętymi tekstami buddyjskimi. Przy aktywnej pomocy kilku chińskich i japońskich mnichów podjął w 1669 roku olbrzymi projekt stworzenia kompletnego zestawu drukarskich drewnianych płyt, który zawierałby cały chiński kanon tekstów buddyjskich. Podróżował po całej Japonii, wygłaszając wykłady w lokalnych świątyniach i klasztorach w celu zebrania odpowiedniej sumy. Duża część zebranej kwoty pochodziła z drobnych datków przekazywanych przez samurajów, zwykłych ludzi i świeckie grupy kooperacyjne. Projekt ten przyniósł mu taką sławę, iż jest chyba najbardziej znanym z mnichów ōbaku w Japonii[3].

Tetsugen stał się także bardzo znany z powodu swojej działalności w czasie wielkiego głodu w rejonie Osaka-Kioto w latach 1681 i 1682. Tetsugen był wtedy w Edo, zabiegając o zgodę bakufu na wydanie swojego zbioru świętych tekstów, gdy dowiedział się o klęsce głodu. Natychmiast rozpoczął akcję pomocy, której głównym ośrodkiem był klasztor Zuiryū w Tambie w Osace. Aby zebrać fundusze, prowadził wykłady. On i jego uczniowie rozdzielali ryż i pieniądze tysiącom kobiet, mężczyzn i dzieci w codziennej pracy przez kilka tygodni. Uważa się, że ocalił od śmierci głodowej 100 000 ludzi[2].

Zaraził się od ofiar głodu i zmarł przedwcześnie w wieku 53 lat 27 kwietnia 1682 roku.

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  • 68/41 Miyun Yuanwu (1566–1642)
    • 69/42 Feiyin Tongrong (1593–1661)
      • 70/43/1 Yinyuan Longqi (jap. Ingen Ryuki) (1592–1673) 23 spadkobierców Dharmy w tym 3 Japończyków. 1 opat Mampuku-ji
        • 71/44/2 Duzhan Xingrong (1628-1706)
        • 71/44/2 Yiran Xingrong (1601–1668) opat Kōfuku-ji
        • 71/44/2. Dokuhon Shōgen (1618–1689)
        • 71/44/2. Dokuryu Shoeki
        • 71/44/2. Ryōkei Shōsen (1602–1670) 1 spadkobierca Dharmy, opat Shōmyō-ji
          • 72/45/3. Go-Mizunoo (1612–1629) cesarz Japonii
            • 73/46/4. Kaiō Hōkō (1635–1712) opat Shōmyō-ji, linia ta dała później dwóch opatów Mampuku-ji.
        • 71/44/2. Dokushō Shōen (1617–1694)
        • 71/44/2. Jifei Ruyi (jap. Sokuhi Nyoitsu) (1616–1671) opat Fukuku-ji, 5 spadkobierców Dharmy
        • 71/44/2. Mu’an Xingtao (jap. Mokuan Shōtō) (1611–1684) 46 spadkobierców Dharmy, w tym 43 Japończyków. 2 opat Mampuku-ji
        • 71/44/2. Huilin Xingji (1609–1681) 6 japońskich spadkobierców Dharmy. 3 opat Mampuku-ji
          • 72/45/3. Linia przekazu ryūko
          • 72/45/3. Duzhan Xingying (Xingrong) (1628–1706) 39 spadkobierców Dharmy (38 Japończyków). 4 opat Mampuku-ji
        • 71/44/2. Huimen Rupei (1615–1664) początkowo następca Yinyuana w Chinach; przybył do Nagasaki. 11 spadkobierców Dharmy.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Seminarium to zostało później przemianowane na Uniwersytet Ryūkoku.
  2. ↑ Był to główny klasztor szkoły w Edo. Była to w tym okresie najwyższa funkcja dostępna Japończykom
  3. ↑ Ostatni w pełni wykwalifikowany mistrz chan, który przybył z Chin

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Baroni 2000 ↓, s. 82.
  2. ↑ a b c Baroni 2000 ↓, s. 83.
  3. ↑ Baroni 2000 ↓, s. 82-83.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
  • Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai'i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tetsugen_Dōkō&oldid=73164844”