Elżbieta Granowska (księżna opolska)
Elżbieta Granowska (zm. po 2 września 1452) – księżna opolska, córka kasztelana nakielskiego Wincentego Granowskiego i Elżbiety z Pilczy, królowej polskiej, żona księcia opolskiego Bolesława V Wołoszka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1417 o rękę Elżbiety lub jej siostry Jadwigi starał się książę oleśnicki Konrad VII Biały, jednak małżeństwo nie doszło do skutku[1]. Prawdopodobnie powodem zerwania planów małżeńskich była zła sytuacja majątkowa niedoszłego małżonka, który nie posiadał własnej dzielnicy i tułał się po obcych dworach[2].
W marcu 1418[3] za sprawą ojczyma, króla polskiego Władysława II Jagiełły Elżbieta została wydana za mąż za księcia opolskiego Bolesława (Bolka) V Wołoszka, wnosząc mu w posagu Pilczę. Po ślubie z Bolkiem Elżbieta utrzymywała stały kontakt z matką i dworem krakowskim. Przebywała na nim w 1420, gdy została odsunięta przez męża[2]. Małżeństwo nie należało do udanych, zostało zerwane po 5 lutego 1427[4], najpóźniej w 1451[5]. Przypuszcza się, że przyczyną rozpadu małżeństwa były różnice w poglądach religijnych małżonków[6]. Ze związku z Bolkiem Elżbieta urodziła jednego syna Wacława, zmarłego w młodości[7]. Jeszcze za jej życia, w 1451 Bolko V poślubił Jadwigę Biesówną, córkę Adama Biesa ze wsi Kujawy[8].
Elżbieta po raz ostatni pojawia się w źródłach 2 września 1452[9]. Zarówno dokładna data śmierci jak i miejsce jej pochówku nie są znane[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 443 i 444, przyp. 13.
- ↑ a b E. Rymar, Polskie królowe, t. I, Warszawa 1990, s. 97.
- ↑ Z. Wdowiszewski, Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, Kraków 2005, s. 260, przyp. 279. K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 578, podał, że do zawarcia małżeństwa doszło w 1417 lub na początku 1418.
- ↑ Z. Wdowiszewski, Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, Kraków 2005, s. 260, przyp. 279.
- ↑ K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 578.
- ↑ Z. Boras, Książęta piastowscy Śląska, Katowice 1974, s. 297.
- ↑ K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 584.
- ↑ J. Długosz, Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Księga 12: 1445–1461, Warszawa 2009, s. 394; K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 579, oraz Z. Boras, Książęta piastowscy Śląska, Katowice 1974, s. 297, podali, że ojciec Jadwigi miał na imię Hińcza (Henryk), co jest informacją błędną. Zob. J. Długosz, Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Księga 12: 1445–1461, Warszawa 2009, s. 394, przyp. 105.
- ↑ a b K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Kraków 2007, s. 579.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Źródła
- Długosz J., Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Księga 12: 1445–1461, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, ISBN 978-83-01-16077-7, s. 394.
- Opracowania
- Boras Z., Książęta piastowscy Śląska, Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1974, s. 288, 297.
- Jasiński K., Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, Wydawnictwo Avalon, Kraków 2007, ISBN 978-83-60448-28-1, s. 443–444, 578–579, 584.
- Rymar E., Polskie królowe, t. I, wyd. II, Instytut Prasy i Wydawnictw Novum, Warszawa 1990, s. 97.
- Wdowiszewski Z., Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, Wydawnictwo Avalon, Kraków 2005, ISBN 83-918497-2-4, s. 260, przyp. 279.