Emil Petrovics

Emil Petrovics
Data i miejsce urodzenia	9 lutego 1930 ; Zrenjanin
Pochodzenie	węgierskie
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 2011 ; Budapeszt
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Petrovics (ur. 9 lutego 1930 w Zrenjaninie^[1]^[2], zm. 30 czerwca 2011 w Budapeszcie^[3]) – węgierski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1941 roku mieszkał w Budapeszcie^[2]. Studiował tam w Akademii Muzycznej u Rezső Sugára (1949–1951), Jánosa Viskiego (1951–1952)^[2] i Ferenca Farkasa (1952–1957)^[1]^[2]. Od 1960 do 1964 roku pełnił funkcję dyrygenta teatru muzycznego im. Petőfiego^[1]^[2]. W latach 1964–1969 wykładał w budapeszteńskiej akademii teatru i filmu^[1]. Od 1969 roku był wykładowcą Akademii Muzycznej^[1]^[2], gdzie w latach 1978–1995 piastował funkcję dziekana wydziału kompozycji^[1]. Od 1986 do 1990 roku był dyrygentem Węgierskiej Opery Państwowej^[1]^[2]. Dwukrotny laureat nagrody im. Erkela (1960 i 1963)^[1]. Otrzymał także nagrodę im. Kossutha (1969) i nagrodę im. Bartóka-Pásztory (1993)^[1].

Tworzył początkowo w stylu eklektycznym, łącząc wpływy muzyki m.in. Debussy’ego i Prokofjewa z elementami węgierskimi^[1]. W późniejszym okresie zaczął posługiwać się swobodną atonalnością, elementami dodekafonii i polifonią^[1]. Twórczość operowa Petrovicsa nawiązuje do dorobku drugiej szkoły wiedeńskiej, szczególnie Albana Berga^[1].

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Koncert fletowy (1957)
Symfonia na orkiestrę smyczkową (1962)
Concertino na trąbkę i orkiestrę (1990)
uwertura Vörösmarty (1993)
Piangendo e meditando na orkiestrę smyczkową (1997)
Koncert fortepianowy (1998–1999)

Utwory kameralne

Cassazione na 5 instrumentów dętych blaszanych (1953)
2 kwartety smyczkowe (I 1958, II 1991)
4 autoportrety w masce na klawesyn (1958)
Kwintet dęty (1964)
Passacaglia in Blues na fagot i fortepian (1964)
Nocturne na cymbały (1974)
Deux mouvements na 1 lub 2 cymbałów (1977)
Rapsodia I na skrzypce (1982)
Rapsodia II na altówkę (1983)

Utwory wokalno-instrumentalne

9 kantat (I Egyedül az erdőben na sopran i zespół kameralny 1956, II Ott esem el én na chór męski i orkiestrę 1972–1973, III Fanni hagyományai na sopran i zespół kameralny (1978), IV Mind elmegyünk na chór żeński i orkiestrę kameralną 1980, V Törökországi levelek 1981, VI Megpihenünk na sopran, chór i orkiestrę 1986, VII Pygmalion 1992, VIII Panasz és vigasz na głos i fortepian 1995, IX A Dunánál 1998)
2 oratoria (I Jónás könyve 1966, II Ott essem el én na chór męski i orkiestrę 1972)

Opery

C’est la guerre (wyk. radio Budapeszt 1961, premiera sceniczna Budapeszt 1962)
Lysistraté, według Arystofanesa (1962, zrewid. 1971)
Bűn és bűnhődés (wyst. Budapeszt 1969)

Balet

Salome (1978)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 77. ISBN 978-83-224-0837-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2780. ISBN 0-02-865529-X.
↑ Elhunyt Petrovics Emil. civishir.hu, 2011-07-01. [dostęp 2024-01-18]. (węg.).

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 77. ISBN 978-83-224-0837-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2780. ISBN 0-02-865529-X.

[civishir-3] Elhunyt Petrovics Emil. civishir.hu, 2011-07-01. [dostęp 2024-01-18]. (węg.).

[1]

[2]

[3]