Emmanuel d’Harcourt

Emmanuel d’Harcourt
Amédée d'Ollonde
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1914 ; Thaumiers
Data i miejsce śmierci	30 lipca 1985 ; Gonfreville-l’Orcher
	Ambasador Francji w Czechosłowacji
Okres	od 1975; do 1979
Poprzednik	André Mattei
Następca	Pol Le Gourrierec
	Ambasador Francji w Irlandii
Okres	od 1969; do 1973
Poprzednik	Roger du Gardier
Następca	Pierre de Menthon
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emmanuel d’Harcourt ps. „Amédée d'Ollonde” (ur. 19 listopada 1914 w Thaumiers, zm. 30 lipca 1985 w Gonfreville-l’Orcher) – francuski wojskowy i dyplomata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie o tradycjach arystokratycznych. Jego ojcem był francuski generał i generalny inspektor lotnictwa^[1]. Ukończył studia prawnicze, następnie rozpoczął naukę w Ecole des Sciences politiques w Paryżu, którą ukończył w 1936 roku^[1]. Następnie odbył zasadniczą służbę wojskową jako oficer rezerwy w kawalerii^[1].

W 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy w 18 Pułku Dragonów. W 1940 roku został awansowany do stopnia porucznika. 23 maja 1940 roku, podczas kampanii francuskiej, został poważnie ranny w wyniku wybuchu bomby w Neuville-Saint-Vaast^[1]. W wyniku odniesionych obrażeń musiał mieć amputowaną nogę. 31 maja 1940 roku został ewakuowany z Dunkierki do Wielkiej Brytanii. Po kilku miesiącach leczenia dołączył do Wolnych Francuzów, przyjmując pseudonim „Amédée d'Ollonde”, został następnie mianowany zastępcą szefa departamentu ds. stosunków zagranicznych^[1].

29 stycznia 1941 roku został wraz z Georgesem Thierrym d’Argenlieu, Félixem Éboué, Edmondem Popieulem i Henrym Bouquillardem jedną z pierwszych osób odznaczonych Orderem Wyzwolenia, został także członkiem pierwszej kapituły orderu^[1]. W marcu 1942 roku został szefem biura w Komisji Spraw Zagranicznych^[1]. W sierpniu 1942 roku został wysłany do Francji, wylądował w rejonie Narbony, a następnie nawiązał kontakt z francuskimi osobistościami, m.in. z Paulem Claudelem, Pierre Dunoyerem de Segonzac i swoim ojcem, generałem d’Harcourt^[1]. W lutym 1943 roku przekroczył granicę francusko–hiszpańską, wkrótce potem został aresztowany i osadzony w areszcie w Barcelonie. 10 czerwca 1943 roku został zwolniony, a 8 dni później powrócił do Londynu^[1].

Od 1943 roku pracował w sekretariacie Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, w czerwcu 1944 roku był członkiem delegacji Komitetu w Kanadzie^[1]. Od 1944 roku pracował w ambasadzie Francji w Ottawie^[1]. W 1948 roku został zastępcą sekretarza generalnego Stałej Komisji Traktatu Brukselskiego w Londynie^[1]. Od 1950 roku był radcą francuskiej ambasady w Kopenhadze, a od 1952 roku w Pradze^[1]. Od 1954 roku pracował we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Paryżu, a w 1958 roku został pierwszym radcą w ambasadzie Francji w Warszawie^[1]. Od 1963 roku był radcą-ministrem ambasady Francji w Rzymie^[1]. W 1969 roku został mianowany ambasadorem Francji w Irlandii, a od 1975 roku był ambasadorem Francji w Czechosłowacji^[1]. W 1979 roku przeszedł na emeryturę^[1].

Zmarł 30 lipca 1985 roku w Gonfreville-l’Orcher, został pochowany w Mailleraye-sur-Seine^[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony następującymi odznaczeniami^[1]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Emmanuel HARCOURT (d') [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2022-03-23] (fr.).

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Emmanuel HARCOURT (d') [online], Musée de l'Ordre de la Libération [dostęp 2022-03-23] (fr.).

[1]