Emmanuel d’Harcourt
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Ambasador Francji w Czechosłowacji | |
Okres |
od 1975 |
Poprzednik | |
Następca | |
Ambasador Francji w Irlandii | |
Okres |
od 1969 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Emmanuel d’Harcourt ps. „Amédée d'Ollonde” (ur. 19 listopada 1914 w Thaumiers, zm. 30 lipca 1985 w Gonfreville-l’Orcher) – francuski wojskowy i dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie o tradycjach arystokratycznych. Jego ojcem był francuski generał i generalny inspektor lotnictwa[1]. Ukończył studia prawnicze, następnie rozpoczął naukę w Ecole des Sciences politiques w Paryżu, którą ukończył w 1936 roku[1]. Następnie odbył zasadniczą służbę wojskową jako oficer rezerwy w kawalerii[1].
W 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy w 18 Pułku Dragonów. W 1940 roku został awansowany do stopnia porucznika. 23 maja 1940 roku, podczas kampanii francuskiej, został poważnie ranny w wyniku wybuchu bomby w Neuville-Saint-Vaast[1]. W wyniku odniesionych obrażeń musiał mieć amputowaną nogę. 31 maja 1940 roku został ewakuowany z Dunkierki do Wielkiej Brytanii. Po kilku miesiącach leczenia dołączył do Wolnych Francuzów, przyjmując pseudonim „Amédée d'Ollonde”, został następnie mianowany zastępcą szefa departamentu ds. stosunków zagranicznych[1].
29 stycznia 1941 roku został wraz z Georgesem Thierrym d’Argenlieu, Félixem Éboué, Edmondem Popieulem i Henrym Bouquillardem jedną z pierwszych osób odznaczonych Orderem Wyzwolenia, został także członkiem pierwszej kapituły orderu[1]. W marcu 1942 roku został szefem biura w Komisji Spraw Zagranicznych[1]. W sierpniu 1942 roku został wysłany do Francji, wylądował w rejonie Narbony, a następnie nawiązał kontakt z francuskimi osobistościami, m.in. z Paulem Claudelem, Pierre Dunoyerem de Segonzac i swoim ojcem, generałem d’Harcourt[1]. W lutym 1943 roku przekroczył granicę francusko–hiszpańską, wkrótce potem został aresztowany i osadzony w areszcie w Barcelonie. 10 czerwca 1943 roku został zwolniony, a 8 dni później powrócił do Londynu[1].
Od 1943 roku pracował w sekretariacie Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, w czerwcu 1944 roku był członkiem delegacji Komitetu w Kanadzie[1]. Od 1944 roku pracował w ambasadzie Francji w Ottawie[1]. W 1948 roku został zastępcą sekretarza generalnego Stałej Komisji Traktatu Brukselskiego w Londynie[1]. Od 1950 roku był radcą francuskiej ambasady w Kopenhadze, a od 1952 roku w Pradze[1]. Od 1954 roku pracował we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Paryżu, a w 1958 roku został pierwszym radcą w ambasadzie Francji w Warszawie[1]. Od 1963 roku był radcą-ministrem ambasady Francji w Rzymie[1]. W 1969 roku został mianowany ambasadorem Francji w Irlandii, a od 1975 roku był ambasadorem Francji w Czechosłowacji[1]. W 1979 roku przeszedł na emeryturę[1].
Zmarł 30 lipca 1985 roku w Gonfreville-l’Orcher, został pochowany w Mailleraye-sur-Seine[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Został odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:
- Komandor Legii Honorowej
- Order Wyzwolenia (1941)
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi
- Krzyż Wojenny 1939–1945
- Medal Ruchu Oporu z Rozetą
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- Francuscy oficerowie
- Ambasadorowie Francji
- Uczestnicy kampanii francuskiej 1940
- Komandorzy Legii Honorowej
- Odznaczeni Orderem Wyzwolenia
- Odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Odznaczeni Krzyżem Wojennym (Francja)
- Odznaczeni Medalem Ruchu Oporu
- Absolwenci Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu
- Urodzeni w 1914
- Zmarli w 1985