Eparchia wiacka

Eparchia wiacka
Вятская епархия
	; Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie z soborem katedralnym
Państwo	Rosja
Obwód	kirowski
Siedziba	Kirow; ul. Gorbaczowa 4
Data powołania	1657
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	wiacka
Sobór	Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie
Biskup diecezjalny	metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow)
	Dane statystyczne
Liczba kapłanów	171
Liczba dekanatów	18
Liczba parafii	252
Liczba klasztorów	7
	Położenie na mapie Kirowa Kirow
	Położenie na mapie Rosji Kirow
	Położenie na mapie obwodu kirowskiego Kirow
	58°36′05,0″N 49°41′22,9″E/58,601389 49,689694
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Eparchia wiacka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w metropolii wiackiej. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow), zaś funkcję katedry pełni sobór Zaśnięcia Matki Bożej w kompleksie zabudowań Monasteru Tryfonowskiego^[1].

Zarys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Prawosławie pojawiło się w regionie wiackim w ostatnich dziesięcioleciach XII stulecia^[2]. Samodzielna eparchia obejmująca ten obszar została erygowana w październiku 1657^[3]. Po jej powstaniu na terytorium eparchii powstały pierwsze murowane cerkwie^[2]. Na początku XX wieku podlegało jej 866 cerkwi parafialnych obsługiwanych przez 1853 kapłanów. Funkcjonowało również 13 monasterów zamieszkiwanych przez 200 mnichów i mniszek oraz 1300 posłuszników i posłusznic^[2]. Duchowieństwo eparchii wiackiej stało się w okresie stalinizmu celem represji; w grudniu 1937 został rozstrzelany zarządzający eparchią arcybiskup Cyprian (Komarowski). Do 1941 z 866 cerkwi czynnych pozostało dziewięć. Wiele świątyń zostało całkowicie zniszczonych^[2]. Cerkwie zaczęły być ponownie otwierane w czasie II wojny światowej – w okresie sprawowania urzędu biskupa kirowskiego przez arcybiskupa Beniamina (Tichonickiego) liczba parafii wzrosła do 80. W latach 50. i 60. doszło do kolejnej akcji zamykania świątyń – na terenie eparchii kirowskiej władze radzieckie zlikwidowały 45 placówek duszpasterskich^[2]. Sytuacja ta zmieniła się dopiero w latach 80. XX wieku, po zmianie polityki ZSRR oraz objęciu katedry kirowskiej przez Chryzanta (Czepila). Otwarto wówczas 120 nowych cerkwi, zaś w 1994 reaktywowany został najważniejszy klasztor eparchii: Monaster Tryfonowski^[2].

Nazwy eparchii i tytulatura zwierzchników^[3][edytuj | edytuj kod]

1657–1799: wiacka i wielkopermska
1799–1918: wiacka i słobodzka
1918–1922: wiacka i głazowska
1922–1934: wiacka i słobodzka
1934–1994: kirowska i słobodzka
od 1994: wiacka i słobodzka

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

Eparchia dzieli się na 18 dekanatów: wiacki I, wiacki II, wiacko-polański, kilmeski, kirowsko-czepiecki, kotelnicki, kstiniński, kukarski, murasziński, noliński, omutniński, podosinowski, sanczurski, słobodzki, uniński, urżumski, szabalińsko-swieczyński i jarański^[3]. Łącznie na terenie eparchii działają 252 parafie obsługiwane przez 171 kapłanów^[3].

Ponadto eparchii podlegają następujące monastery^[3]: