Erhard Altdorfer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erhard Altdorfer
Data urodzenia

po 1480

Data śmierci

po 1561

Narodowość

niemiecka

Dziedzina sztuki

malarstwo
architektura

Przypowieść o Łazarzu i sceny z Historii Hioba, ok. 1522, Erhard Altdorfer (warsztat), Muzeum Narodowe we Wrocławiu[1]

Erhard Altdorfer (ur. po 1480, zm. po 1561) – niemiecki malarz i budowniczy, w latach 1512–1552 nadworny malarz i budowniczy księcia Meklemburgii Henryka V Zgodnego (1479–1552).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Erhard Altdorfer urodził się po 1480 roku[2]. Był bratem malarza Albrechta Altdorfera[3][a]. Nie jest do końca potwierdzone, gdzie Altdorfer się uczył – w warsztacie brata czy w ośrodkach na południu (w Pasawie i w Wiedniu)[4].

Tworzył obrazy o tematyce religijnej[2]. Ok. 1510 roku wykonywał prace dla opactw austriackich w Lambach i Klosterneuburgu[2]. W latach 1512–1552 był nadwornym malarzem i budowniczym księcia Meklemburgii Henryka V Zgodnego (1479–1552)[2].

Na temat budowniczej działalności Altdorfera niewiele wiadomo[2].

Altdorfer zmarł po 1561 roku[2].

Prace[edytuj | edytuj kod]

Wybór podany za Neue Deutsche Biographie[2]:

  • 1506 – miedzioryt Dame mit dem Pfauenwappen
  • 1516 – ołtarz dla Kaplicy Krwi Świętej (niem. Kapelle des Heiligen Blutes) kościoła w Sternbergu (spłonął w pożarze w 17141 roku)
  • miedzioryt Liebhaber mit zwei Dirnen
  • rysunek Gesellschaft in der Halle
  • rysunek Enthauptung des Täufers
  • rysunek Steinigung des heiligen Stephanus
  • tryptyk Johannes auf Pathmos, Marter des heiligen Johannes Evangelist, Enthauptung des Täufers
  • ilustracje dla Biblii lubeckiej wydanej w latach 1533–1534 (82 drzeworyty, 2 sygnowane[4])

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Nie wiadomo, który z braci był starszy, zob. Haverkamp Begemann 1999 ↓, s. 70.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dzień Wolnej Sztuki w Muzeum Narodowym. [w:] www.wroclaw.pl [on-line]. 2013-10-23. [dostęp 2021-05-30]. (pol.).
  2. a b c d e f g Neue Deutsche Biographie 1953 ↓.
  3. Allgemeine Deutsche Biographie 1875 ↓.
  4. a b Haverkamp Begemann 1999 ↓, s. 70.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]