Przejdź do zawartości

Eugeniusz Kembrowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Kembrowski
Data i miejsce urodzenia

21 października 1902
Warszawa

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1978
Warszawa

poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)
Okres

od 4 lutego 1947
do 4 sierpnia 1952

Przynależność polityczna

PZPR

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945
Grób Eugeniusza Kembrowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Eugeniusz Kembrowski, ps. Myśliwy, Rafał, Barski (ur. 21 października 1902 w Warszawie, zm. 28 sierpnia 1978 tamże) – działacz socjalistyczny i komunistyczny, członek Rady Naczelnej PPS i Naczelnego Komitetu Wykonawczego PPS (1945–1948), podpułkownik ludowego WP i MBP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Fortunata i Anny[1]. Uczęszczał do szkoły w Zgierzu. W 1919 wziął udział w manifestacji Pierwszomajowej w Zgierzu jako jedyny uczeń Gimnazjum im. Staszica[2]. Od 1925 w PPS, sekretarz powiatowy tej partii w Łowiczu, podczas okupacji w RPPS, sekretarz RPPS Warszawa-Podmiejska-Prawobrzeżna, później Warszawa-Podmiejska-Lewobrzeżna, kierownik biura Sekretariatu Generalnego RPPS. 6 grudnia 1944 aresztowany wraz z innymi działaczami przez Gestapo. Od 25 lutego 1945 członek Rady Naczelnej PPS, a od 26 lutego 1945 członek Centralnego Komitetu Wykonawczego tej partii, później II sekretarz CKW PPS; 22 września 1948 podczas czystek w PPS przesunięty na zastępcę członka Rady Naczelnej. Poseł do KRN. Od 19 lipca 1945 funkcjonariusz MBP (skierowany do pracy w bezpiece przez Józefa Cyrankiewicza) – inspektor, następnie starszy inspektor Gabinetu Ministra BP. 27 grudnia 1945 mianowany podpułkownikiem LWP. Od 21 grudnia 1948 do 16 lutego 1951 członek Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR. 1 października 1951 zwolniony z resortu bezpieczeństwa przez Stanisława Radkiewicza w związku z „niegodnym zachowaniem” podczas przesłuchania przez Gestapo po aresztowaniu w 1944. Został wydalony z PZPR i 3 października 1951 usunięty z pracy w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Przez długi czas był bezrobotny. W 1954 zatrudniono go na stanowisku starszego inspektora bhp w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych w Warszawie. W kwietniu 1960 przyznano mu rentę specjalną. Nie ubiegał się o rehabilitację. Członek TUR, Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich i Związku Esperantystów.

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera IIC28-2-22)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-04-25].
  2. a b Parlamentarzyści - Pełny opis rekordu [online], bs.sejm.gov.pl [dostęp 2019-09-08].
  3. Wyszukiwarka cdmentarna - warszawskie cmentarze
  4. M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 477 „za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
  5. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]