Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wzór karty EKUZ wydanej we Francji
Karta EKUZ wydana w Austrii (rewers)
Rewers karty EKUZ wydanej w Niemczech
Karta EKUZ wydana w Słowenii

Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) – dokument uprawniający do korzystania ze świadczeń zdrowotnych podczas pobytu w innych państwach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Szwajcarii.

W zależności od odwiedzanego państwa i jego zasad opieki zdrowotnej różne świadczenia mogą być płatne, bezpłatne lub płatne częściowo. Karta EKUZ nie zapewnia automatycznie bezpłatnej opieki, a tylko uprawnia do odzyskania niektórych poniesionych kosztów. Po powrocie do kraju należy zgłosić się z rachunkami i wypełnionym wnioskiem o zwrot kosztów (w Polsce – do wojewódzkiego oddziału NFZ[1]). Niektóre świadczenia nie są objęte refundacją poprzez kartę EKUZ, np. wyjazd za granicę w celu urodzenia tam dziecka[2]. Karta EKUZ nie zastępuje też ubezpieczenia turystycznego, jednak może czasem obniżyć jego koszt, ponieważ część świadczeń oferowanych przez ubezpieczyciela może zawierać się w ofercie karty EKUZ[3]. Funkcję EKUZ może pełnić karta ubezpieczenia zdrowotnego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

EKUZ została wprowadzona 1 czerwca 2004 r. w niektórych państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Szwajcarii. W pozostałych państwach, w tym Polsce, EKUZ wydawana jest z datą ważności od 01.01.2006 r. Z dniem 1 stycznia 2006 r. formularze E111 wydawane dla turystów straciły ważność.

Karta zastąpiła poniższe formularze:

W różnych państwach okres ważności jest różny (np. w Wielkiej Brytanii – 5 lat[3]). W Polsce, karta EKUZ karta ma różny okres ważności – emeryci otrzymują kartę na 5 lat, studenci, renciści, osoby zatrudnione i ich rodziny 1 rok, bezrobotni 2 miesiące[4].

Dane na karcie[edytuj | edytuj kod]

Każde państwo członkowskie wydaje Kartę we własnym języku urzędowym. Wzór karty oraz zestaw danych umieszczonych na niej jest ujednolicony – każda Karta zawsze zawiera następujące informacje:

  • imię ubezpieczonego
  • nazwisko ubezpieczonego
  • data urodzenia ubezpieczonego
  • numer identyfikacyjny ubezpieczonego (w Polsce numer PESEL)
  • numer identyfikacyjny instytucji, która wydała kartę
  • numer karty
  • data ważności karty.

Wielka Brytania[edytuj | edytuj kod]

W Wielkiej Brytanii karta EHIC (European Health Insurance Card) wydawana jest na 5 lat, i do jej wydania nie jest wymagane planowanie podróży zagranicznej, zatrudnienie ani poszukiwanie pracy (w przeciwieństwie do polskich warunków wydania karty). Aby otrzymać kartę, należy posiadać numer NHS (National Health Service – numer służący do korzystania ze służby zdrowia) lub numer NI (National Insurance – ubezpieczenie społeczne), mieć ukończone 16 lat i być rezydentem Wielkiej Brytanii. Aplikować o kartę EHIC można przez internet, telefonicznie lub pocztą. Osoby narodowości spoza Unii Europejskiej mogą aplikować tylko poprzez przesłanie dokumentów pocztą. Wydanie karty jest bezpłatne[3].

Państwa członkowskie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wniosek o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej, będących świadczeniami gwarantowanymi, udzielonych na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej – na podstawie art. 42b ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. [dostęp 2018-02-17].
  2. ↑ About the EHIC. NHS UK. [dostęp 2012-01-21]. (ang.).
  3. ↑ a b c FAQ. European Health Insurance Card. [dostęp 2012-01-21]. (ang.).
  4. ↑ Informacje ogólne | Portal instytucji łącznikowej [online], www.ekuz.nfz.gov.pl [dostęp 2018-09-26] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-26] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Europejska_Karta_Ubezpieczenia_Zdrowotnego&oldid=72803985”