Przejdź do zawartości

Ewa Górecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Górecka
Data urodzenia

7 grudnia 1961

profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia fizyczna ciekłych kryształów
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

13 stycznia 1993

Habilitacja

22 marca 2000

Profesura

7 października 2010

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Ewa Górecka (ur. 7 grudnia 1961[1]) – polska chemiczka, pracownik Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, profesor nauk chemicznych. Zajmuje się chemią fizyczną ciekłych kryształów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1985 ukończyła studia chemiczne na Uniwersytecie Warszawskim[2], następnie podjęła pracę na macierzystej uczelni. Tam w 1993 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy Badania termodynamiczne i strukturalne ciekłych kryształów o nowych centrach mezogenicznych napisanej pod kierunkiem Wiesława Pyżuka, w 2000 stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Wpływ chiralności molekularnej na strukturę i stabilność faz smektycznych. W 2010 otrzymała tytuł profesora nauk chemicznych[3].

Zajmuje się badaniami materiałów ciekłokrystalicznych. W czasie stypendium naukowego w Japonii w 1989 razem z A.D.L. Chaldani, Yukio Ouchim, Hideo Takezoei i Atsuo Fukudą odkryła antyferroelektryczny ciekły kryształ, za co w 1990 otrzymała nagrodę Japońskiego Towarzystwa Fizyki Stosowanej[2][4]. W l. 1992-93 stypendystka Programu Fulbrighta na Kent State University (USA)[5]. W 1998 została wyróżniona przyznawaną przez jej macierzysty wydział Nagrodą im. Wiktora Kemuli[6], w 2015 Nagrodą im. Wojciecha Świętosławskiego I stopnia przyznawaną przez Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Chemicznego[7]. W 2018 została laureatką Nagrody Prezesa Rady Ministrów[8]. Za otrzymanie materiałów ciekłokrystalicznych o strukturze chiralnej zbudowanych z niechiralnych molekuł otrzymała w 2020 Nagrodę Fundacji na rzecz Nauki Polskiej[2].

Jej mężem jest dziennikarz Piotr Górecki[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]