Flet piccolo

Flet piccolo
wł. *flauto piccolo*, ang. *piccolo flute*
	Klasyfikacja naukowa
	Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)
	Klasyfikacja popularna
	instrument dęty drewniany
	Skala instrumentu
	Podobne instrumenty
	flet;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piccolo, flet piccolo, pikolo, pikulina (wł. flauto piccolo, ottavino, skrót: fl. picc.; picc.) – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów wargowych. Mała odmiana fletu poprzecznego, charakteryzująca się wysokim i przenikliwym dźwiękiem.

Skala[edytuj | edytuj kod]

Skala piccolo wynosi trzy oktawy, od d² do c⁵ i jest o oktawę wyższa niż zwykłego fletu. W orkiestrze jest to instrument o najwyższym rejestrze (oprócz skrzypiec).

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Dawniejsze odmiany fletu piccolo (XVIII/XIX w.) wykonywano z twardego drewna (najczęściej grenadilla), kości słoniowej lub szkła. Współcześnie instrumenty wykonywane są także z plastiku, żywicy, mosiądzu, srebra niklowego, srebra. Do XIX wieku używano fletów piccolo bez mechanizmu klapkowego. Obecnie instrumenty orkiestrowe posiadają mechanizm wynaleziony w XIX w. przez Boehma.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

W muzyce operowej piccolo pojawiło się w XVIII w. Orkiestry operowe w Paryżu czasem wykorzystywały małe flety poprzeczne już w 1735, jak na to wskazują zachowane partytury Rameau^[1]. Wykorzystywali go niektórzy kompozytorzy XVIII-wieczni, jak Hoffmeister, Süssmayr, Michael Haydn^[1]. Wolfgang Amadeus Mozart wykorzystał piccolo w operach Idomeneo oraz Uprowadzenie z seraju.

W muzyce symfonicznej flet piccolo początkowo nie miał zastosowania. Ani Joseph Haydn, ani Mozart nie użyli go do orkiestracji swoich symfonii. Pierwszy raz flet piccolo pojawia się u Beethovena w symfoniach V, VI, IX – w czwartych finałowych częściach.

Używany był jako instrument charakterystyczny dla oddania nastroju trwogi (Burza w VI symfonii Beethovena) lub do uzyskania egzotycznego kolorytu (często łącznie z perkusją: finał IX symfonii Beethovena, Uprowadzenie z seraju Mozarta).