Francesco Provenzale
Provenzale Francesco (ur. 1627 w Neapolu, zm. 1704 tamże) – kompozytor włoski epoki baroku, jeden z założycieli neapolitańskiej szkoły operowej.
Głównie zajmował się edukacją. Miał wielu sławnych uczniów m.in.A. Scarlattiego oraz Gaetano Veneziano. Jego opery były chętnie wystawiane w Neapolu, zaliczał się do majętnych osobistości, zasiadał w radach wielu instytucji. Był dyrektorem Konserwatorium di S.Maria de Loreto oraz Conservatorio della Pieta de' Turchini. W 1680 r. został wicekapelmistrzem kapeli królewskiej, a w 1686 kapelmistrzem przy Tesoro do San Genaro w Neapolu.
Spis treści
Twórczość[edytuj]
Opery[edytuj]
- Ciro (skomponowana wspólnie z Pietro Cavalli) (1653),
- Teseo ovvero L’Inconstanza trionfante (1654),
- Lo Schiavo di sua moglie (1672),
- Diffendere l’offensore, ovvero La Stellidaura vendicata (1674),
- Canduale (1679)[1],
- Xerse (niezachowana),
- Artemisia (niezachowana)
Inne dzieła[edytuj]
Oratoria, 9 kantat, motety, pasje, msza.
Przypisy
- ↑ Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku PWN, strona 337
Bibliografia[edytuj]
- Encyklopedia Muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995.
