Franciszek Niżałowski

Franciszek Tomasz Niżałowski
	; zdjęcie z 1914
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 września 1859 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1937 ; Lwów
	Przebieg służby
Lata służby	1879, 1882–1921
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, ; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 9 maj 2017, była oparta na tej wersji.

Franciszek Tomasz Niżałowski (ur. 18 września 1859 we Lwowie, zm. 9 sierpnia 1937 tamże) – doktor prawa, generał audytor Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego, prezes Najwyższego Sądu Wojskowego.

Szkołę średnią ukończył we Lwowie. Następnie w 1881 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. 9 stycznia 1879 rozpoczął ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 30 Pułku Piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii we Lwowie. W 1880 został podporucznikiem rezerwy. 13 marca 1882, po zakończeniu studiów, rozpoczął służbę zawodową w C. i K. Armii jako praktykant audytoriatu. Służył kolejno w Temesvár, audytor w 13 Pułku Piechoty w Krakowie (1887-1891), potem w Peczu na Węgrzech. W 1893 został audytorem sztabowym. W kwietniu 1902 został referentem do spraw sprawiedliwości w Dowództwie XIV Korpusu w Innsbrucku. W 1911 został referentem w Najwyższym Sądzie Wojskowym w Wiedniu. 1 lipca 1914 mianowany został prezydentem senatu Najwyższego Sądu Obrony Krajowej. Pozostawał na tym stanowisku do 13 grudnia 1918 ciesząc się uznaniem władz, czego wyrazem były pochwały cesarskie.

16 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W styczniu 1919 otrzymał przydział służbowy do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 marca 1919 został mianowany I prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego. Pozostawał na tym stanowisku do 1 kwietnia 1921, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku ^[1]. Osiadł w Warszawie, potem we Lwowie. Tam zmarł i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Awanse

W Cesarskiej i Królewskiej Armii:

podporucznik (Leutnant) - 1880
nadporucznik audytor (Oberleutnantauditor) – 1883
kapitan audytor II klasy (Hauptmannauditor 1 Klasse) – 1885
kapitan audytor I klasy (Hauptmannauditor 2 Klasse) – 1887
major audytor (Majorauditor) – 1895
podpułkownik audytor (Oberstleutnant-Auditor) – 1 listopada 1901
pułkownik audytor (Oberstauditor) - 1907
generał audytor (General-Auditor) - 1 listopada 1911

Do Wojska Polskiego przyjęty został w stopniu generała podporucznika z prawem do używania tytułu generała porucznika. 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu rzeczywistego generała porucznika ^[2]. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Odznaczenia

Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (Polska)
Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1916)^[3]
Order Korony Żelaznej III klasy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 26.02.1921 r.
↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 167

Bibliografia

Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6.
Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ISBN 83-7188-235-1.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.

[1] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 26.02.1921 r.

[3] Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 167

[1]

[2]

[3]