Franz Joseph von Thurn und Taxis
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Franz Joseph Maximilian Maria Antonius Ignatius Lamoral Prinz von Thurn und Taxis (ur. 21 grudnia 1893 w Ratyzbonie; zm. 13 lipca 1971 tamże) − do roku 1918 dziedziczny książę Thurn und Taxis. Od 1952 roku głowa rodziny Thurn und Taxis[1].
Życie, rodzina, edukacja[edytuj | edytuj kod]
Franciszek Józef był najstarszym synem księcia Alberta von Thurn und Taxis i jego małżonki arcyksiężnej Małgorzaty Klementyny Austriackiej, córki Józefa Karola Ludwika Austriackiego i księżniczki Klotyldy Marii Sachsen-Coburg-Saalfeld. Na chrzcie nadano księciu imiona na cześć cesarza Franciszka Józefa, który był jednym z ojców chrzestnych[2]. Książę Franciszek Józef miał siedmioro rodzeństwa: sześciu braci i jedną siostrę. Jeden z jego braci, książę Max Emanuel von Thurn und Taxis (1902-1994), wstąpił do klasztoru i został benedyktynem, inny Filip Ernest poślubił księżniczkę Eulalię von Thurn und Taxis w atmosferze skandalu, wszak księżniczka Eulalia była narzeczoną kolejnego z braci Raphaela Rainera.
Po odbytej edukacji pod okiem prywatnych nauczycieli i zdaniu egzaminu maturalnego studiował książę w semestrze zimowym 1912 roku na uniwersytetach w Strasburgu i Lipsku. Z powodu wybuchu I wojny światowej Franciszek Józef był zmuszony przerwać naukę. W dniu 6 sierpnia 1914 roku udał się na punkt mobilizacyjny elitarnego pruskiego oddziału Gardes du Corps. W toku działań wojennych został awansowany do stopnia porucznika a po zakończeniu wojny w 1919 roku powrócił z powrotem do Ratyzbony[3]. Po wojnie w dniu 23 listopada 1920 książę Franciszek Józef von Thurm und Taxis poślubił księżniczkę Elżbietę de Bragança, z którą to zamieszkał na zamku Neueglofsheim w Thalmässing. W nowym miejscu zamieszkania udało się księciu Franciszkowi rozwinąć swoje zainteresowania i pasje do polowania, historii i sztuki. Powstała też jego rozległa prywatna biblioteka, która stała się z czasem biblioteką domu Thurn und Taxis.
Dalsze losy[edytuj | edytuj kod]
Z małżeństwa z Elżbietą urodziło się księciu pięcioro dzieci, z czego czworo dożyło wieku dorosłego. W chwili wybuchu II wojny światowej liczył książę 46 lat. Do końca czerwca 1940 roku uczestniczył w zachodniej kampanii przeciwko Francji, a potem przez dwa i pół roku stacjonował tamże do chwili wydania przez Hitlera dekretu zakazującego arystokracji udziału w działaniach militarnych III Rzeszy, opublikowanego 31 marca 1944 przez feldmarszałka Wilhelma Keitla[4]. Jedyny syn księcia Franciszka Józefa, Gabriel zginął 17 grudnia 1942 roku w Bitwie pod Stalingradem w wieku zaledwie 20 lat.
Po wojnie książę Franciszek Józef większość czasu spędzał w swoim rodzinnym domu, z wyjątkiem zim, które spędzał w Ratyzbonie na zamku św. Emmerama. Oprócz zajmowania się rodzinnym majątkiem książę coraz bardziej poświęcał się badaniom nad historią miasta Ratyzbona, dawnego opactwa św. Emmerama i domowej siedziby rodu. W dniu 21 grudnia 1963 roku książę otrzymał tytuł honorowego obywatela miasta Ratyzbona w uznaniu dla jego wysokich zasług w sprawach gospodarczych, społecznych i kulturalnych[5]. Był książę także honorowym członkiem Katolickiego Stowarzyszenia Studenckiego KDSt.V. Rupertia Regensburg.
Śmierć i jej następstwa[edytuj | edytuj kod]
Książę Franciszek Józef przeżył swoją małżonkę o niemalże półtora roku. Po długiej chorobie zmarł w dniu 13 lipca 1971 roku i został pochowany w krypcie kaplicy św. Emmerama na zamku w Ratyzbonie. Jedna z ulic w mieście, któremu poświęcił tyle uwagi i pracy, została nazwana jego imieniem. Książę Franciszek Józef zapisał się we wdzięcznej pamięci tych, z którymi dane było mu się zetknąć. Wspominano go ciepło i serdecznie. Miał być, jak wspomina go jeden z jego lokajów, tego typu człowiekiem jakich już nie ma[6]. Jego życie było świadectwem jego pasji. Wielkiej pasji do polowania, której pozostał wierny do końca. Krótko przed śmiercią wyraził pragnienie, aby ponownie móc kontynuować swoją ukochaną sztukę polowania[7]. Książę Franciszek Józef był bardzo popularny i lubiany wśród mieszkańców nie tylko miasta Ratyzbona. Uchodził za człowieka przystępnego, łatwo nawiązującego kontakty. Nie lubił pompy, był raczej spokojny, a nawet nieśmiały"[8].
Genealogia[edytuj | edytuj kod]
| Wywód przodków Franz Joseph von Thurn und Taxis | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Prapradziadkowie |
Karl Alexander von Thurn und Taxis |
Konrad Heinrich Ernst Friedrich von Dörnberg |
Pius Wittelsbach (książę w Bawarii) |
Król |
Cesarz |
Ludwik Wirtemberski |
Książę |
Król |
| Pradziadkowie |
Książę |
Książę |
Arcyksiążę |
Książę | ||||
| Dziadkowie |
Książę Maximilian Anton von Thurn und Taxis (1831–1867) |
Joseph Karl Ludwig von Österreich (1833–1905) | ||||||
| Rodzice |
Książę Albert von Thurn und Taxis (1867–1952) | |||||||
|
Franz Joseph von Thurn und Taxis (1893–1971) | ||||||||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biographie bei Munzinger Online
- ↑ Martin Dallmeier, Martha Schad. Das Fürstliche Haus Thurn und Taxis, 300 Jahre Geschichte in Bildern, Verlag Friedrich Pustet, Regensburg 1996, s. 156.
- ↑ Martin Dallmeier, Martha Schad, op. cit., s. 156.
- ↑ Martin Dallmeier, Martha Schad, op. cit., s. 155 i 157.
- ↑ Martin Dallmeier, Martha Schad, op. cit., s. 158.
- ↑ Die Zeit: Der Lakai und sein Fürst, Nr. 30, s. 1-2.
- ↑ Die Zeit, op. cit., s. 1.
- ↑ Die Zeit, op. cit., s. 2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wolfgang Behringer: Thurn und Taxis, Die Geschichte ihrer Post und ihrer Unternehmen, München, Zürich 1990.
- Desmond Chapman-Huston, Ludwig II: Der verrückte König von Bayern., Dorset Press, New York 1990.
- Martin Dallmeier, Martha Schad: Das Fürstliche Haus Thurn und Taxis, 300 Jahre Geschichte in Bildern, Verlag Friedrich Pustet, Regensburg 1996.