Wilhelm Keitel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Keitel
Ilustracja
Feldmarszałek Wilhelm Keitel
feldmarszałek feldmarszałek
Data i miejsce urodzenia

22 września 1882
Helmscherode ob. dzielnica Bad Gandersheim Księstwo Brunszwiku, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

16 października 1946
Norymberga, amerykańska strefa okupacyjna Niemiec

Przebieg służby
Lata służby

1901–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Reichswehra
Wehrmacht

Stanowiska

szef OKW

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

podpis
Odznaczenia
Odznaka Złota Partii (III Rzesza)
Order Domowy Hohenzollernów Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 Medal Pamiątkowy 1 października 1938 z okuciem Zamek Praga Medal Pamiątkowy za Powrót Kłajpedy Odznaka za 25-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Odznaka za 12-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Krzyż Fryderyka Augusta, wojskowy (Oldenburg) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Order Michała Walecznego III klasy (Rumunia) Order Michała Walecznego II klasy (Rumunia) Order Michała Walecznego I klasy (Rumunia) Order Sabaudzki Wojskowy I Klasy[1]
Keitel podpisujący kapitulację Wehrmachtu

Wilhelm Bodewin Johann Gustav Keitel (ur. 22 września 1882 w Helmscherode pod Bad Gandersheim, zm. 16 października 1946 w Norymberdze) – niemiecki feldmarszałek (od lipca 1940 roku) z czasów II wojny światowej, zbrodniarz wojenny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie posiadaczy ziemskich z Brunszwiku. Wstąpił w 1901 do artylerii polowej wojsk pruskich Armii Cesarstwa Niemieckiego. Brał udział w I wojnie światowej, początkowo jako oficer frontowy, a od 1916 roku w sztabie pułku. Jako dowódca baterii zasłynął odważną postawą[2] podczas krwawych walk na froncie francuskim.

Po zakończeniu I wojny piął się w górę po szczeblach w Reichswehrze. W latach 1926–1933 dowodził wydziałem organizacyjnym Sztabu Generalnego Reichswehry (Truppenamt – urząd podległy Ministerstwu Obrony, a pełniący rolę sztabu generalnego armii niemieckiej, którego istnienie zakazane zostało na mocy traktatu wersalskiego)[3][4]. Od 1935 roku był szefem Zarządu Ogólnego Wehrmachtu w ministerstwie wojny, a w lutym 1938 został szefem Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu (Oberkommando der Wehrmacht, OKW) mianowany przez Adolfa Hitlera. Brał udział w przygotowywaniu większości najważniejszych działań wojennych, m.in. planowaniu agresji na Polskę w roku 1939. 22 czerwca 1940 roku osobiście prowadził negocjacje na temat zawieszenia broni w wojnie z Francją i podpisał akt zawieszenia broni w Compiègne.

Keitel był odpowiedzialny za liczne zbrodnie wojenne Wehrmachtu jako absolutnie posłuszny wykonawca rozkazów Adolfa Hitlera i jeden z jego najbliższych współpracowników[5], uważający nazistowskiego dyktatora za geniusza militarnego. Podpisał m.in. rozkazy dotyczące traktowania jeńców radzieckich oraz Rosjan na terenach okupowanych (6 czerwca 1941 roku podpisał tzw. Kommissarbefehl, czyli rozkaz rozstrzeliwania radzieckich komisarzy). 7 grudnia 1941 roku feldmarszałek Wilhelm Keitel podpisał specjalny dekret Adolfa Hitlera o nazwie Nacht und Nebel, nakazujący represje (aresztowania i umieszczania w obozach koncentracyjnych) członków opozycji antyhitlerowskiej działających w okupowanych państwach Europy Zachodniej; w wyniku akcji wymordowano ok. 7000 osób.

Upadek[edytuj | edytuj kod]

8 maja 1945 roku podpisał w Berlinie akt bezwarunkowej kapitulacji niemieckich sił zbrojnych[6], po czym został aresztowany 13 maja 1945 i osądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy[7] w Norymberdze. Keitel stawił się na proces w błękitnym garniturze, prosząc o rozpatrzenie faktu, iż próbował złagodzić rozkazy wydawane przez Adolfa Hitlera. Na pytanie, czy czuje się winnym, odpowiedział przecząco; wyjaśniał swój wkład w II wojnę światową tym, że jak każdy żołnierz musiał wykonywać rozkazy. Gdy odczytano wyrok skazujący Keitla, ten stał sztywno, nie okazując żadnej reakcji emocjonalnej.

Za zbrodnie wojenne został skazany na karę śmierci przez powieszenie. Keitel prosił później o zamianę sposobu wykonania wyroku na rozstrzelanie, Sojusznicza Rada Kontroli Niemiec odrzuciła jednak prośbę. Oczekując na wykonanie wyroku śmierci, napisał autobiografię (wydanie polskie pt. W służbie aż do klęski[8]). Wyrok wykonano 16 października 1946 roku.

Wilhelm Keitel w filmie[edytuj | edytuj kod]

Postać Wilhelma Keitela występuje w filmie Hitler – ostatnie 10 dni z 1973 r. Rolę zagrał Gabriele Ferzetti.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. https://www.tracesofwar.com/persons/189/Keitel-Wilhelm-Bodewin-Johann-Gustav.htm
  2. José María López Ruiz, Tyrani i zbrodniarze. Najwięksi nikczemnicy w dziejach świata tłum. Agata Ciastek, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006, s. 276.
  3. Tadeusz Szafar, Afera Generałów, s. 4.
  4. Jean-Paul Bled, Oni sterowali Hitlerem, s. 367.
  5. Jerzy Szynkowski, Wilczy Szaniec, Algraf, 2009, ISBN 978-83-60926-32-1, s. 103.
  6. Jerzy Szynkowski, Wilczy Szaniec, Algraf, 2009, ISBN 978-83-60926-32-1, s. 103–104.
  7. Jerzy Szynkowski, Wilczy Szaniec, Algraf, 2009, ISBN 978-83-60926-32-1, s. 104.
  8. Wilhelm Keitel. Pod red. Wernera Masera, W służbie aż do klęski. Wspomnienia feldmarszałka Hitlera i szefa Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu, Warszawa, Bellona, 2001. ISBN 83-11-09264-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • José María López Ruiz, Tyrani i zbrodniarze. Najwięksi nikczemnicy w dziejach świata tłum. Agata Ciastek, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2006, s. 276. ISBN 978-83-11-10382-5
  • Jerzy Szynkowski, Wilczy Szaniec, Algraf, 2009, s. 103–104. ISBN 978-83-60926-32-1
  • Tadeusz Szafar, Afera generałów, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1961, Wydanie I. OCLC 749637518.
  • Jean-Paul Bled, Oni sterowali Hitlerem, tytuł oryg. Les hommes d'Hitler, ISBN 978-83-11-15012-6