Przejdź do zawartości

Frederick Becton

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Frederick Julian Becton
ilustracja
Rear Admiral Rear Admiral
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1908
Des Arc

Data i miejsce śmierci

24 lub 25 grudnia 1995
Wynnewood (Pensylwania)

Przebieg służby
Lata służby

1931–1966

Siły zbrojne

 US Navy

Jednostki

USS „Aaron Ward”
USS „Laffey”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda - czterokrotnie (Stany Zjednoczone)
Presidential Unit Citation - baretka marynarki Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Służby w Chinach Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Frederick Julian Becton (ur. 15 maja 1908 w Des Arc, zm. 24[1][2] lub 25[3][4][5] grudnia 1995 w Wynnewood w stanie Pensylwania) – kontradmirał United States Navy, dowódca niszczyciela USS „Laffey” podczas zmasowanego ataku kamikaze w trakcie II wojny światowej[1][3].

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Des Arc w stanie Arkansas. Jego rodzicami byli John E. i Rubby z d. Brown Bectonowie[6]. Uczęszczał do Hot Springs High School.

Służba w marynarce

[edytuj | edytuj kod]

Przed wojną

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył United States Naval Academy w 1931 i otrzymał stopień chorążego 4 czerwca tego samego roku. Dokładnie trzy lata później otrzymał awans na młodszego porucznika, a 1 lipca 1939 na porucznika[6]. Służył na pancernikach USS „Texas” i USS „Arkansas”, następnie na niszczycielach USS „Preston”, i USS „Breckinridge”, na kanonierce USS „Guam”, i ponownie na niszczycielach USS „Pope” i USS „Gleaves”.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, służył jako pierwszy oficer na niszczycielu USS „Aaron Ward”. Został awansowany na komandora podporucznika 15 czerwca 1942. 7 kwietnia 1943, jako dowódca USS „Aaron Ward”, eskortował trzy LCT na wyspę Savo. Kiedy podpływali do portu w Tulagi, otrzymał rozkaz pomocy LST-449 niedaleko Togoma Point na Guadalcanalu[7]. Podczas eskortowania LST-449, USS „Aaron Ward” został zaatakowany przez trzy bombowce Aichi D3A, a potem przez trzy kolejne bombowce[7]. Niszczyciel został poważnie uszkodzony i zatonął tego samego dnia wieczorem. Zginęło 20. marynarzy, 59. odniosło rany, a 7. uznano za zaginionych.

Becton otrzymał swoją pierwszą Srebrną Gwiazdę za swoją służbę podczas operacji nocnych na Wyspach Salomona w lipcu i sierpniu 1943[5].

1 listopada otrzymał rangę komandora porucznika. Dowodził niszczycielem USS „Laffey” podczas inwazji w Normandii 6 czerwca 1944. Jego okręt został trafiony 8-calowym pociskiem, który jednak nie wybuchł[8]. 12 czerwca niszczyciel rozbił atak niemieckich kutrów torpedowych, a 25 czerwca ostrzelał Cherbourg. Becton otrzymał drugą Srebrną Gwiazdę za swoją służbę w czerwcu[5]. Następnie został przeniesiony z powrotem na Pacyfik. Trzecią Srebrną Gwiazdę otrzymał za pomoc w lądowaniu w Zatoce Omroc 77 Dywizji Piechoty na Filipinach 7 grudnia 1944[5][7]. Czwartą otrzymał za wejście do zatoki Lingayen podczas pierwszych walk o Luzon w styczniu 1945[5].

16 kwietnia USS „Laffey” został zaatakowany przez 22.[1][4] lub 30[5]kamikaze oraz bombowiec. Podczas trwającej 79 minut walki niszczyciel został trafiony przez pięciu[1], sześciu[4] lub dziesięciu[7] kamikaze oraz dwie bomby. Becton jednak odmówił opuszczenia oktętu, za co został odznaczony Krzyżem Marynarki[5]. Statek musiał zostać odholowany do Seattle.

Po wojnie

[edytuj | edytuj kod]

1 stycznia 1951 został awansowany do rangi komandora. Kontradmirałem został 1 grudnia 1959[6].

W 1966 przeszedł na emeryturę i przeprowadził się z żoną, Elżbietą, do Wynnewood w Pensylwanii. Napisał książkę o USS „Laffey”, zatytułowaną The Ship That Would Not Die (Statek, który nie zginie), która została opublikowana przez Prentice Hall w 1980[3].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Zmarł w 1995 w wieku 87. lat w swoim domu w Wynnewood. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Curt Weldon: Tribute to Rear Admiral Frederick Julian Becton / Hon. Curt Weldon of pennsylvania in the house of representatives (sic). Government Printing Office, 1 lutego 1996. [dostęp 2014-11-03].
  2. Frederick Julian Becton. arlingtoncemetery.net. [dostęp 2014-11-03].
  3. a b c Wolfgang Saxon. F. Julian Becton, 87, Admiral Whose Ship Repelled Kamikazes. „The New York Times”, 30 grudnia 1995. 
  4. a b c Frederick Julian Becton, 87, decorated rear admiral. „Baltimore Sun”, 31 grudnia 1995. 
  5. a b c d e f g Frederick Julian Becton. militarytimes.com. [dostęp 2014-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 listopada 2014)].
  6. a b c Rear Admiral Frederick J. Becton / United States Navy. laffey.org. [dostęp 2014-11-03].
  7. a b c d Theodore Roscoe: United States Destroyer Operations in World War II. Naval Institute Press, 1 stycznia 1953, s. 219. ISBN 978-0-87021-726-5. [dostęp 2014-11-06].
  8. Oral History-Battle for Okinawa, 24 March -30 June 1945. Department of the Navy - Naval Historical Center. [dostęp 2014-11-03].