Górni herbu Junosza
Górni – polska rodzina szlachecka pieczętująca się herbem szlacheckim Junosza[1].
Pochodzenie rodu[edytuj | edytuj kod]
Ród Górnych herbu Junosza pochodzi ze wsi Górne (współcześnie Górno) w powiecie chęcińskim z województwa sandomierskiego. Początkowo był to ród reprezentujący szlachtę średnią, lecz z czasem wskutek wojen i zmian demograficznych znacząco zubożał. Następnie od I połowy XV wieku przedstawiciele rodu pojawili się na Lubelszczyźnie, gdzie byli dziedzicami wsi Rzeczyca Ziemiańska (dawniej Rzeczycza Koźmianowa) oraz części ziem w poszczególnych wsiach województwa lubelskiego m.in. Wysokie, Sobieszczany. Ród Górnych jest spowinowacony między innymi z rodami Sobieszczańskich herbu Rogala oraz Niezabitowskimi herbu Lubicz[2]. Ród został wymieniony w publikacji Józefa Krzepela pt. „Rody ziemiańskie XV i XVI wieku : zestawione według dzielnic, w których były osiedlone”[3].
Przedstawiciele rodu[edytuj | edytuj kod]
- Jan Górny (młodszy) – dziedzic dóbr Wysokie w powiecie lubelskim w 1531 roku (Ks.poborowe)[4]
- Jan Górny (starszy) – zapisał żonie Elżbiecie 40 grzywien posagu i tyleż samo wiana (ZL IV 56)[5]
- Jakub Górny – właściciel 1/2 łana, szlachcic bez kmieci[5]
- Piotr Górny – właściciel wsi Rzeczycza Koźmianowa w latach 1443 – 1454[5]
- Andrzej Górny – posiadacz 1/4 łana we wsi Sobieszczany[5]
- o. Honorat Górny - prowincjał polski i przeor zakonu ojców augustianów w Lublinie w latach 1655-1664, duchowy przewodnik podczas szwedzkiej okupacji miasta oraz zasłużony zakonnik, twórca Bractwa Pocieszenia[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tadeusz Gajl, Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów., Gdańsk: L&L, 2007, s. 450-496.
- ↑ Jerzy Dunin-Borkowski, Roczniki szlachty polskiej, Lwów: K. Łukaszewicz, 1881, s. 436.
- ↑ Józef Krzepela, Rody ziemiańskie XV i XVI wieku : zestawione według dzielnic, w których były osiedlone, Kraków: Skład Główny w Księgarni Gebethnera i Wolffa, 1930, s. 82.
- ↑ Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T.4, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1907, s. 278.
- ↑ a b c d Stanisław Kuraś, Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983, s. 48, 71, 206, 219, 280.
- ↑ Irena Rolska, Dzieje zespołu klasztornego oo. augustianów w Lublinie (1624–1864), „Liturgia Sacra 18” (1), Lublin 2012, s. 223–230.