Rzeczyca Ziemiańska
|
||
 Kościół parafialny pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Rzeczycy Ziemiańskiej |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Województwo | lubelskie | |
| Powiat | kraśnicki | |
| Gmina | Trzydnik Duży | |
| Liczba ludności (2006) | 1000 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 15 | |
| Kod pocztowy | 23-230[1] | |
| Tablice rejestracyjne | LKR | |
| SIMC | 0808788 | |
|
Położenie na mapie gminy Trzydnik Duży
 Rzeczyca Ziemiańska
|
||
|
Położenie na mapie powiatu kraśnickiego
Rzeczyca Ziemiańska
|
||
|
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Rzeczyca Ziemiańska
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Rzeczyca Ziemiańska
|
||
 50°50′31,775″N 22°11′05,975″E/50,842160 22,184993 |
||
Rzeczyca Ziemiańska – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie kraśnickim, w gminie Trzydnik Duży[2][3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Na południowych obrzeżach miejscowości znajduje się stacja kolejowa na linii Kraśnik-Stalowa Wola Rozwadów oraz przejazdy kolejowe z zaporami, obsługiwane z nastawni na stacji.
Wieś stanowi sołectwo – zobacz jednostki pomocnicze gminy Trzydnik Duży[4].
Za zasługi w walce z okupantem i pomoc udzieloną partyzantce, wieś Rzeczyca Ziemiańska odznaczona została Krzyżem Grunwaldu II klasy. W 1958 roku odsłonięto ku czci poległych partyzantów pomnik.
Przypisy
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Trzydnik Duży. Urząd Gminy Trzydnik Duży. [dostęp 2016-02-29].
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Rzeczyca (6) Ziemiańska w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. X: Rukszenice – Sochacze. Warszawa, 1889.
|
||||||||||||||
