Przejdź do zawartości

Gieorgij Komarow (1905–1973)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gieorgij Komarow
Георгий Комаров
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1905
Płatcowka, gubernia saratowska

Data i miejsce śmierci

20 września 1973
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1926–1959

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Gieorgij Osipowicz Komarow (ros. Георгий Осипович Комаров, ur. 28 lutego?/13 marca 1905 we wsi Płatcowka w guberni saratowskiej (obecnie w obwodzie saratowskim), zm. 20 września 1973 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Do 1916 skończył 5 klas szkoły wiejskiej, a w 1920 kursy telegraficzne, od 1923 mieszkał w Twerze, gdzie pracował w fabryce.

Od września 1926 służył w Armii Czerwonej, w 1930 ukończył twerską szkołę artylerii i został dowódcą plutonu w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym, we wrześniu 1932 skończył kursy wojskowe w Moskwie i został dowódcą szwadronu w Białoruskim Okręgu Wojskowym, a w 1934 wojskową lotniczą szkołę pilotów w Borisoglebsku. Był dowódcą klucza lotnictwa szturmowego w Syberyjskim Okręgu Wojskowym, w 1939 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego i został inspektorem grupy kontroli przy ludowym komisarzu obrony ZSRR, w październiku 1940 został zastępcą dowódcy pułku bombowców w Orłowskim Okręgu Wojskowym. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako zastępca dowódcy pułku bombowców, od września 1941 do sierpnia 1942 dowodził 431 pułkiem lotnictwa szturmowego, walczył na Froncie Briańskim i Południowo-Zachodnim, brał udział w operacji charkowskiej. W sierpniu 1942 został zastępcą dowódcy, a w październiku 1942 dowódcą 228 Dywizji Lotnictwa Szturmowego (w 1944 otrzymał stopień generała majora lotnictwa), walczył na Froncie Dońskim, Stalingradzkim, Centralnym, Białoruskim i 1 Białoruskim, uczestniczył w bitwie pod Stalingradem i Kurskiem, operacji orłowskiej, czernihowsko-pryłuckiej, homelsko-rzeczyckiej, rohaczowsko-żłobińskiej, białoruskiej, warszawsko-poznańskiej i berlińskiej, wykonał 22 loty bojowe.

Po wojnie dowodził korpusem lotnictwa szturmowego w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, po powrocie do ZSRR został zastępcą szefa, a 1947–1952 był szefem 71 Poligonu Sił Powietrznych w rejonie lenińskim na Krymie, w grudniu 1953 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej i został zastępcą dowódcy Sił Powietrznych Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego. W lutym 1955 został starszym wykładowcą taktyki i sztuki operacyjnej w Wojskowej Dowódczej Akademii Łączności, 1955-1956 kierował katedrą wojskową Leningradzkiej Akademii Leśno-Technicznej, 1956-1959 kierował katedrą taktyki i historii sztuki wojennej Leningradzkiej Wojskowo-Powietrznej Akademii Inżynieryjnej, w marcu 1959 został zwolniony do rezerwy.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]