Przejdź do zawartości

Grigorij Kariżski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grigorij Kariżski
Григорий Карижский
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1895
Fitino

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1971
Kijów

Przebieg służby
Lata służby

1915–1917, 1918–1958

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca 18 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy

Grigorij Iwanowicz Kariżski (ros. Григорий Иванович Карижский, ur. 9 listopada?/21 listopada 1895 w chutorze Fitinino obecnie w rejonie kotowskim w obwodzie wołgogradzkim, zm. 5 lutego 1971 w Kijowie) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Skończył 6 klas niepełnej szkoły średniej, od maja 1915 do 1917 służył w rosyjskiej armii, w 1917 skończył szkołę chorążych. W lutym 1918 wstąpił do Armii Czerwonej, w 1919 został członkiem RKP(b), brał udział w wojnie domowej jako pomocnik komendanta komitetu rewolucyjnego miasta Kamyszyn, w kwietniu 1918 został dowódcą kompanii wojskowego komisariatu w Kamyszynie, a we wrześniu 1918 dowódcą kompanii 1 samodzielnego szwadronu kawalerii. Od stycznia 1919 był dowódcą szwadronu kamyszyńskiego pułku kawalerii, walczył na Froncie Południowym[1]. W 1922 ukończył wyższą szkołę kawalerii w Taganrogu, a w 1924 Leningradzką Wyższą Szkołę Kawalerii, w marcu 1921 został pomocnikiem dowódcy 29 pułku kawalerii 5 Dywizji Kawalerii. Od czerwca 1924 do października 1927 był pomocnikiem dowódcy 30 pułku i potem 25 pułku kawalerii, od października 1927 do grudnia 1932 szefem sztabu kolejno 76 i 92 pułku kawalerii w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym, a od grudnia 1932 do lutego 1938 dowódcą 88 pułku kawalerii w 12 Dywizji Kawalerii.

W lutym 1938 podczas czystek w armii został zwolniony z wojska i aresztowany, następnie do grudnia 1939 poddawany śledztwu, potem zwolniony z aresztu i przywrócony do służby jako szef zaopatrzenia gospodarczego 18 Dywizji Kawalerii. W styczniu 1940 powtórnie wyrzucono go z wojska i aresztowano, w marcu 1941 zwolniono i przywrócono do służby jako zastępcę dowódcy 12 Dywizji Piechoty Frontu Dalekowschodniego. W lipcu 1941 został dowódcą 32, później 202 Brygady Powietrznodesantowej Frontu Dalekowschodniego, od sierpnia 1942 do maja 1944 był zastępcą dowódcy wojsk 15 Armii, w sierpniu 1944 ukończył kurs taktyki przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. 1 października 1942 otrzymał stopień generała majora. Od sierpnia 1944 uczestniczył w wojnie z Niemcami pozostając w dyspozycji Rady Wojennej 3 Frontu Białoruskiego, we wrześniu 1944 wyznaczono go zastępcą dowódcy 36 Korpusu Piechoty 11 Gwardyjskiej Armii 3 Frontu Białoruskiego, od 13 listopada do 1 grudnia 1944 pełnił obowiązki dowódcy tego korpusu, brał udział w operacji białoruskiej i gumbinnen-gołdapskiej. W grudniu 1944 objął dowództwo 18 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty na 3 Froncie Białoruskim, która w styczniu 1945 wyróżniła się podczas operacji wschodniopruskiej, zdobywając m.in. miasto Insterburg (obecnie Czerniachowsk), później w kwietniu 1945 wzięła udział w zdobywaniu Królewca, zadając wrogowi duże straty i biorąc wielu jeńców, następnie brała udział w walkach w Brandenburgii. Po zakończeniu wojny nadal dowodził dywizją, w grudniu 1945 został dowódcą 30 Gwardyjskiej Dywizji Zmechanizowanej w Specjalnym Okręgu Wojskowym na terytorium obecnego obwodu królewieckiego, w 1948 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej przy Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Stalina. Od marca 1955 do marca 1957 był pomocnikiem dowódcy 6 Armii Północnego Okręgu Wojskowego i szefem Wydziału Przysposobienia Bojowego sztabu tej armii, a od marca 1957 do lipca 1958 zastępcą dowódcy tej armii ds. przysposobienia bojowego, następnie zakończył służbę wojskową.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Na placu miasta Kotowo umieszczono poświęcony mu obelisk. Jego imieniem nazwano ulicę w Czerniachowsku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]