Grochowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grochowe
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

mielecki

Gmina

Tuszów Narodowy

Liczba ludności (2020)

997[2]

Strefa numeracyjna

17

Kod pocztowy

39-332[3]

Tablice rejestracyjne

RMI

SIMC

0665120[4]

Położenie na mapie gminy Tuszów Narodowy
Mapa konturowa gminy Tuszów Narodowy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Grochowe”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Grochowe”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Grochowe”
Położenie na mapie powiatu mieleckiego
Mapa konturowa powiatu mieleckiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Grochowe”
Ziemia50°21′52″N 21°29′40″E/50,364444 21,494444[1]

Grochowewieś w Polsce, położona w województwie podkarpackim, w powiecie mieleckim, w gminie Tuszów Narodowy[5][4].

W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tuszowie Narodowym[6].

Integralne części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Grochowe[5][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0665136 Antońka część wsi
0665142 Chruściele część wsi
0665159 Dęby część wsi
0665165 Frask część wsi
0665171 Goźlin część wsi
0665188 Kozikówka[7] część wsi
0665194 Krokusie część wsi
0665202 Matysy część wsi
1042762 Pod Karczmą część wsi
0665219 Światy część wsi
0665225 Trele część wsi
0665231 Węglarka część wsi

Charakterystyka wsi[edytuj | edytuj kod]

Wieś Grochowe administracyjnie składa się z sołectw: Grochowe I i Grochowe II. Powierzchnia Grochowego wynosi 760,4609 ha. Liczba mieszkańców wsi w 2011 wynosiła 908 osób.

Przez Grochowe przebiega szlak turystyczny, rozpoczynający się przy domu urodzin generała Sikorskiego w Tuszowie Narodowym i prowadzący do rezerwatów w Puszczy Sandomierskiej oraz na płaskowyż kolbuszowski. Szlak został wytyczony przez przewodnika turystycznego Henryka Kardysia z Mielca.

W miejscowości mieści się szkoła podstawowa oraz dwa Domy Strażaka - w każdym z sołectw po jednym. Inicjatorem życia kulturalnego jest Wiejski Dom Kultury. Wieś jest zgazyfikowana, posiada dostęp do telefonii stacjonarnej i wodociągu.

Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Wieś Grochowe powstała w okresie pomiędzy 2 połową XVI a 1 połową XVII wieku drogą kolonizacji wewnętrznej, wskutek trzebieży lasów Puszczy Sandomierskiej i zwała się wtedy Grochowo. W świetle Lustracji dóbr królewskich z lat 1660 do 1664 klucz tuszowski, należący do starostwa sandomierskiego, tworzyły oprócz Grochowego wsie: Tuszów z folwarkiem, część Jaślan, Pławo z folwarkiem, Wola Pławska, Padew z folwarkiem, Zachwiejów i Ostrów. Z zapisów wynika, że we wsi Grochowo istniała karczma[8].

Według Słownika Geograficznego w końcu XIX wieku wieś należała do parafii w Chorzelowie, Sądu Powszechnego w Mielcu i Urzędu Pocztowego w Mielcu. Zamieszkiwało wówczas we wsi 752 mieszkańców. We wsi funkcjonowała szkoła ludowa jednoklasowa oraz gminna kasa pożyczkowa[9]. W okresie międzywojennym funkcjonowała we wsi szkoła powszechna.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 38665
  2. Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-01-20]
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 335 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  6. Opis parafii na stronie diecezji
  7. Kozikówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 552.
  8. Gmina Tuszów Narodowy – dział historia.
  9. Grochowe, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 814.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]