Hans Fellgiebel
| Data i miejsce urodzenia |
17 listopada 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 września 1977 |
| Zawód, zajęcie |
hodowca koni |
Victor Hans Fellgiebel (ur. 17 listopada 1889 we Wrocławiu, zm. 4 września 1977 w Elmshorn, Szlezwik-Holsztyn, RFN) – niemiecki hodowca koni, hipolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Alberta Fellgiebela i jego żony Wilhelminy z domu Schmidt. Był młodszym bratem niemieckiego bojownika ruchu oporu Ericha Fellgiebela powieszonego na mocy wyroku Volksgerichtshof 4 września 1944) i ojcem niemieckiej jeźdźczyni Inge Theodorescu, a tym samym dziadkiem Moniki Theodorescu, wielokrotnej mistrzyni Niemiec i reprezentantki olimpijskiej w ujeżdżeniu.
Do II wojny światowej Fellgiebel dorastał w rodzinnym majątku Poklatki niedaleko Kostrzynia w Prusach Zachodnich. Po szkole odbył praktykę rolniczą i hodowli zwierząt.
Po I wojnie światowej majątek rodzinny uległ rozwiązaniu, a Fellgiebel zajmował się następnie prowadzeniem hodowli koni w różnych majątkach na Pomorzu Zachodnim. W tym czasie miał już kontakty w Elmshorn, dokąd został sprowadzony w 1926 jako dyrektor szkoły jeździeckiej i nauki jazdy. Swoją działalność skupił na rozwoju dziedziny skoków przez przeszkody, która jest obecnie cechą charakterystyczną hodowli koni w Holsztynie[1].
Po ataku na Polskę w 1939 i jej zajęciu Fellgiebel, jako że znał język polski, został powołany na okupowane ziemie polskie przez pułkownika Gustava Raua, który był wówczas komisarzem ds. hodowli koni i stadnin w Generalnym Gubernatorstwie. Od 1940 pełnił funkcję komendanta stadniny koni arabskich Janów Podlaski. Zatrzymywał polską kadrę także na stanowiskach kierowniczych i sprawował nad nimi opiekę[2][3].
W lipcu 1944 w trakcie ewakuacji stadniny janowskiej na zachód został aresztowany z powodu podejrzenia o uczestnictwo w zamachu na Hitlera 20 lipca. Został skazany na 10 lat twierdzy (za dobre traktowanie polskiego personelu po wojnie został zaproszony do stadniny w Janowie, którą odwiedził jako gość)[1][4].
Po zakończeniu wojny przejął prowadzenie państwowej stadniny w Bad Harzburg-Bündheim, skąd w latach 50. XX w. przeszedł na emeryturę. Nadal był aktywny i prowadził w Bündheim szkołę jazdy konnej z przynależnym do niej internatem wakacyjnym dla dzieci, które mogły tu uczyć się jeździć konno[1][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Eine Erinnerung an Inge Theodorescu, Teile eines Briefes - Der Vater.... web.archive.org. [dostęp 2023-11-28]. (niem.).
- ↑ Andrzej Krzyształowicz - Historia stadniny koni w Janowie Podlaskim w latach 1939 - 1967.. pcbj.pl. [dostęp 2023-11-27]. (pol.).
- ↑ Kamiński 1982 ↓, s. 138.
- ↑ Kamiński 1982 ↓, s. 143-144.
- ↑ „Cora" soll nicht sterben.. www.abendblatt.de. [dostęp 2023-11-27]. (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz J. Kamiński, Konie Rubinowe, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Lubelskie, 1982, ISBN 83-222-0106-0.