Herb Pakości
| |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Pierwsza wzmianka |
XVI w. |
Herb Pakości – jeden z symboli miasta Pakość i gminy Pakość w postaci herbu[1].
Wygląd i symbolika
[edytuj | edytuj kod]Herb Pakości przedstawia na błękitnej tarczy herbowej wizerunek (postać) świętego Jakuba, w srebrnej szacie, boso, w czarnym kłobuku ze srebrną zdobiną, głowę którego zdobi złoty nimb. Apostoł stoi na szarym podłożu. Święty w prawej ręce trzyma przy piersi czarną księgę, w lewej - złotą laskę pielgrzyma, opartą o podłoże, zwieńczona głowicą w kształcie niewielkiej złotej kuli. Długość laski przewyższa nieznacznie wzrost postaci. Z prawej strony świętego, na podłożu, stoi złoty krzyż łaciński, wysoki do kolan sylwetki. Postać Jakuba Apostoła otoczona jest pięcioma złotymi, sześcioramiennymi gwiazdami: dwoma (w słup) nad krzyżem oraz trzema (w słup) po lewej stronie świętego. Tarczę (z wyjątkiem dolnej części herbu - podłoża) otacza srebrna bordiura. Zwieńczeniem herbu jest corona muralis, przedstawiająca ceglany, blankowany, brązowy mur miejski z zamkniętą bramą, a na nim takież trzy wieżyczki. Każda baszta posiada po dwa okna łukowe w układzie jedno obok drugiego[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Godło herbowe znane jest od XVI wieku, nawiązuje do patrona miejscowej parafii. Poprzedni wzór herbu przedstawiał samą postać świętego, bez murów, krzyża i gwiazd[2].
Za czasów Królestwa Polskiego herb Pakości wyglądał zupełnie inaczej. Jego forma była ściśle związana z aktem wyniesienia, przez Kazimierza Wielkiego, miejscowości do rangi miasta.
Herb miasta wyobraża w czerwonem polu orła białego z ukoronowaną literą K. na piersi; u spodu tarczy wije się wstęga, której kończyny noszą datę (1359), udzielonego miastu przez króla Kazimierza przywileju lokacyjnego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Statut gminy Pakość. Biuletyn Informacji Publicznej. [dostęp 2020-07-15].
- ↑ Andrzej Plewako, Józef Wanag, Herbarz miast polskich, Sławomir Suski (ilustr.), Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1994, ISBN 83-213-3568-3, OCLC 69293598.
- ↑ Pakość, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 820.